باز بر دل سایه افکند آفتاب

تا بگیرم دست، من چنگ و رباب

نرم نرمک میدهد گرما بمن

میزنم شانه به مویم باشتاب

بر تنم از یک حریر سیمگون

بر لبم رنگی به رنگِ سرخِ ناب

خندهایم میکنم شیرین و قند

گیسوانم را ،به چرخ و پیچ و تاب

اَبروانم طاق بستان میشود

هر نگاهم آتش سرخ کباب

هر دَمَم . بوی گلاب و گل دهد

پوستم گوئی شود ساتن مآب

میزنم بر جامه ام رنگ سپید

غم درون سینه میگردد حباب

الغرض این حالِ من ناگفتنیست

میشود صدمن "رسا" حالت کتاب