میتراود از درون دیده ام

قطره قطره ذره ذره دردها

مینشاندکوهِ غم بر سینه ام

چون غمستان میشوم از دردها

از تپیدن خسته میگردد دلم

از صدای ناله ها وز  دردها

آسمانم میشود تارو تهی

از هجومِ ابرو ســـوزِ دردها

در تنم جائی نمیــــــماند دگر

تاکه پُر گــــــردد زرنج و  دردها

زنده ام اما چــــــه حاصـــــل بودنـم

بسکه خـوردم خونِ دل زین دردها

اسمانهم گشته گوشش کر دگر

ازفــــغان و نــالــــه و  از دردهـــــا

لب نمیخواهم دگــــر من وا کنم

چونکه فریادی شوداین دردها

تاقیامت درد آید روی درد

تارو پودِ ماســت گویا دردها

هرچه سلول است در حان"رسا"

پرشــده لب تابه لب زیـــــن دردها