نیســــت یاری تا فــرا خوانــــد مــرا

یا ازایـــــــن دریا بــــــرون رانـــد مرا

درد،مهمان نیست صاحبخانه اســت

هــــمچو شمـــــعی میفروزاند مـرا

لحـــــظه ای آسوده از غم نیـستـم

کـــــو نـــــگاری؟ تابـخود خواند مرا

غمـــــگنانه روزها را شـــــب کنـم

نیـــــست بارانی که پوشــــاند مرا

گـــــفت راه عـــــشق راه آخراست

غــــم فـــقط، از خویش مــیداند مرا

ســــــوختن تنـــــها ره آزادی اسـت

از زمـــــین بر عـــرش مــــیــراند مرا

مـــــــن نمیــــــسوزم زدرد خویشتن

درد یـــــاران میـــگدازانــــــد مـــــرا

یار نه، هرکس که انسان نام اوست

تـــــف براین آتـــش که خشکاند مرا

هــــرکسی آمـــد دلم را زخـــــم زد

زخمـــــها ،دیــگر نتــــرساند مــــــرا

چون "رســـــــا" آبــشخور غمها مجو

تا ابد آتــــــش به جـــــان ماند  مـــرا