تو سودای شــــــــب و روزم چه دانـــی؟

نه میدانی نه میـــــخواهی بدانی


تـــــو دنیــــــــائی برای خویــــــــش داری

خبر کــی از درون ریش داری؟


مــــــن آتـــــــش در درون سینـــــــــه دارم

شراری سرخ در آئـینه دارم


مــــــــرا اینـــــــگونه یارب آفــــــــریــــــده

چنین نقـشی برایم او کشیده


از آن دوران که چشـــــــمم راگشــــــودم

فقط نالیــــدم و ،غم را سرودم


بــــــــجز نامــردمی از کــــــس ندیـــــــدم

فرو خوردم زهرکس هرچه دیدم


هـــــــــرآنــــچه داشتـــــــــم ایثار کــــــــردم

به سیلی سرخگون رخسار کردم


به امــــــــیدی که حــق باشــــــــد پناهــــم

اگر کردم گنه بخـشد گناهم


ولی افســــــــوس ره بیـــــــــهوده رفتـــــــم

ره دشــوار را آسوده رفتم


بـــــــــباید عقل میکـــــــردم درایـــــــــــن راه

که صدره هست من افتاده درچاه


تو کی خوانــــــــی زرویم عمــــــق دردم؟

چو پائیزم پر از سرمای زردم


"رســـــــــا" دردش نهانــــــــی بــــــــود ای دل

فقط خود داند و خود داند و دل