شـرابی بود عـــشقت، جای مــــــــستی

چــــــو خــــــوردم وارهیدم من ز هـستی

بجـــــــای نوش نیـــشی زد بــه جـــــانم

که از بـــــــالا فتــــادم قعــر پســـــــــتی

نبـــــــردم لــــذتی چون نوش کــــــــردم

درِ دنیا بــــــه رویم گــــو که بــــــستــی

نـــــــشد حاصل مــــرا جز رنج بســـیــار

چنــــــین کردســــت با من می پرســتی

ندانــــــــستم، در این ره خـــــام بـــــودم

تـو با سنـــــــگِ جفا پــــــشتم شکستی

نمـــــــی گویــــــم که باید بـاز گـــــــردی

کـــــــه دیـــــــدم با رقیــبانم نشســـــتی

زدی آتـــــــــش دلِ زارِ "رســـــــــــــــا" را

شـــــــده کارم کنــــــون آتــش پرســـــتی