رویا های تنهائی

دانــــــم که زدست می برد عشق مرا

تا مرز الســـــــت مــی برد عشق مرا

آوه که گریز نیست زین هندوی مست

این گونه ز هست می برد عشق مرا

ویرانه کند شــــــــراب هوشــیاران را

تا غایت پســـــــت می برد عــشق مرا

هــــــــرگونه هــوس بود به دیباچه ی دل

با تــــــوسن مــــتست می برد عشق مرا

ســـــــرمستی من نباشـــــدازمستی می

آنجا که خوشـــــست می برد عـــشق مرا

دل داده ام و ، نــــــــباشدم راه گــــــــــریز

با بیـــــم و شکـــــست می برد عشق مرا

مــــــــن عاشق بی نصیــبم این است عجب

بازم ســـــردست می برد عـــــــشق مــــــرا

گـــــویند که خویش را مــکن بــــــرده ی عشق

چــــون هـــــــور پرست می برد عـــشق مرا

هــــــرگز نکند ملامتـــــــــم پــــــــیر مغــان

چـــــــون جام بدست می برد عــــــشق مــرا

تا همــچو "رســــــــا" شـــــــوم درین راه فدا

آنجا که گســــــــست می برد عشـــــق مرا