رویا های تنهائی

سرابی بود .اما خشک و بی آب

دلی در سینه ی من بود بی تاب

سرشکم در میان چشم جوشید

غزلها عاشقانه جنس عناب

دلم پر بود از اندوه  و از آه 

سیه در چشم من شبهای مهتاب

نبودم شادمان از بودن خویش

چو می دیدم که مردم در تب و تاب

زآتش گرمتر جان و تن من 

بدن سوزان شده همرنگ سیماب

نه دستی تا زنم بر سر دریغا

نه پائی تا گریزم من ز گرداب

ز پیری در امانم  اندرین شهر

جوانان را خداوندا تو دریاب

نباشد در افق یک کور سوئی

بریدم از خداوند و ز محراب

زکفار جهان صد پله پیشم

چو اصحاب کهف هستیم در خواب

"رسا" دردت عمیق و نیست درمان 

فرو  ماندند  در این راه   احباب

#گیتی_رسائی