گل خزانی

یگــــــــــــروز هم آشــــــــیانه بودیم

دیوانه بی نــــــــــــشانه بــــــــــودیم

چشمـــــــم بجز از رخت نمـــــــیدید

غیــــــــــــر از چمنت گلی نمی چید

عطر تـــــــن تو مرا هـوس بـــــــــــود

البتـــــــــــــه هوی که نه . نفس بود

در خــــــــــــواب کنارم آرمیــــــــــدی

دیـــــــــــدم که بجـــــــــــز مرا ندیدی

گرمـــــــــــی نگاهــــــــــت آتشم زد

 آتــــــــــــش به دل و به پیکـــــرم زد

 تنها شـــــــــــب و روز من تو بــودی

هــــــــــــرروز به عشق مـــن فزودی

امروز مـــــــــرا غــم تو مانــــــــــــده 

 افـــــــــــسوس که مرهمی نمانده

دیــــــــدند همه که جانم افــــــسرد

 از رفتــــــــــــن تو خدای من مـــــرد

من دیده دمـــــــــی که باز کـــــردم 

بردیــــده تو نمـــــــــــــاز کــــــــــردم

 تاکی هوس است این هوس نیست

یک عمرنگاه بر تو بــــــس نیــــــست

دیدی که به مـــــسلخم کشـــــیدی

آب از رخ و از تنــــم کشـــــــــــیدی

افســــــــــــــوس هنوز گرم گرمــم

چون مــــــــــــوم زعشق نرم نرمم

بی تاب منـــــــــــم تــــو تاب داری

برمـــــــــارخ پر عتــــــــــــاب داری

چون گل شـــــــــدم از ترانه تــــو

مفتــــــــــون شدم از نشانه تـــو

گفتند"رســـــــــــــا" دگر نپایـــــد 

درفصل خزان گلــــــــــی نشایــد

دلسوخته

سوختـــم سوختــــم و    نیست سبب ساز مرا

کس نــدانـد که چه سوزیست درین ساز مـــــرا

رفتـــم و رفتم و   از رفتــــــــن خود دلـــــــشادم

بنـــــــــــــده آز نیـــــــم. از دو جـــــــــهان آزادم

میروم خوشتــــــراز این رفتن من رفتن نیــست

دست شستن زجهان بهتراین شستن نیست

آرزوئی نبـــود بهتــــــــر ازین در     دو جـــــــهان

که ندارم من فانــــــی به جهان نام و نشـــــان

بنده ظلم شدم  بال و پرم بســــــته به تـــــــیر 

 فرقها هست میـــــان من و آن مرغ اســـــــیر

کاش میشد که دردن قفــــــسی تنگ بـــــدم

یا درون دل کوهــــــی ز تنی ســــــنگ بــــدم

یا چو مرغــــــی هوس دانه به ســر  بود مــــرا

یا گیاهــی که نبـــــــودم زدل خــــــاک جــــدا

چه کنم؟ بال و پرم نیست چنان سوختــــه ام

دلکی هست و نگاهی که به آن دوختـــــه ام

هوسی هست ولی نیست مرا دست رسی

در برم هســـت دو صد یار . نه فریاد رســـــی

در گلویم نفسی هست ولــــی خفته ز درد

بدنـــم گرم ولی سوخــــته از آتش ســــرد

کی"رســــــــا" تاب بود تا که به پایان ببرد ؟

نیست یاری که غم ما برذ جـــــانان ببـــرد

من توام

به تمنـــای توام. خاک کـــــف پای تــــوام

همه مستند من دلشـــــــده  مینای توام

تو چه کردی ؟ که مرا واله و شیدا کردی؟

همه هستند ولی من همه سیمای توام

درد

بیا ای درد درمانـم تو هــــــستی

ورای عشق و ایمانم تو هسـتی

نمیدانـــــــم کجا تیرم زدی درد؟

ولی اکنون که جانانم تو هستی

کـــــاش

کاش میشد که روم گوشه عزلت گیـــرم

همه فریاد شـــوم تاکه جلالت گیـــــــرم

کاش میشد که نجاتم ندهد غیر . که من

 چون غباری شوم و    راه نهایـــت گیرم

درد عشق

دل در طلب عشق بهر کـــوی و دری زد

آشفته و پر بسته به هر راه و رهــی زد

در بسته و پر بسته و یک کوله پر از درد

با سینه پر درد بهر کوی .ســـــــری زد

رسم عاشقی

گر بسوزم سوختــــــن باشــــــــــــــد روا

پای دارم بر زمـــــــین    دل در هـــــــــــوا

هیچکس از ســــــوز من آگاه نیســــــت

همدمی کو در برم غـــــــیر از خــــــــدا ؟

با که گویم درد بیدرمــــــــان خویـــــــش؟

نیست بر دردم بجــــــــــز آتــــــــــش دوا

گونــــــــــــه ای گلکون ز سیلـــیهای درد

ســـــــــــوز درد آرد ز نــای من نــــــــــــوا

مینویسم .کی؟کــــجا؟درمـــان شـــــود؟

سوختم زین آتش بــــــی منتـــــــــــــها

رفته ام ازدســـــــت کــــــو فریـــاد رس

من ازین زندان نخواهم شــــــــد رهــــا

ازازل نامم به درد آغشـــــــــته شــــــد

من کجا بودم ؟کجا کـــــــــردم خـــــطا؟

باچه کس گفتم حدیث عاشـــــــــقی؟

کین چنین گشتم اسیـــرومبتـــــــــــلا

آفت جانست عشــــــــــــق وزندگــــی

اندین گرداب گـــــــــــــردیدم فنـــــــــــا

من درین فکرم جهان بی عشق نیست

عشق از بودن نمیباشــــــــد جـــــــدا

سوختن راه رهائی جستن اســــــت

سر بسوزان تا که باشـــــــی روی پا

ماتم عظماست درد عاشـــــــــــقی 

شمع باید یاد گیـــرد از" رســــــــــا"

درد عشق

در طلب عشق نه بیش و نـــــه کـــــــــم

جان و دلی هست نه بیش و نــــــه کم

در بر جانان چه طلـــــــب میکـــــــنـــــی؟

عشق گدائیست    نه بیش و نه کــــــم

گر برود سر گلــــــــه ای گو مـــــــــــدار

سر چو کلاهیست نه بیش و نــــــه کم

ساز مکن سوز دلــــــی ای رقیـــــــــب

ذره خاکیست  نه بیش و نه کــــــــــــم

گر که شوی کوره ای از دردعشــــــــق

سوسوی شمعیست نه بیش و نه کم

دردتو و درد"رسا" درد عشـــــــــــــــق

درد نگاهیست نه بیش و نه کــــــــــم

پیری و جوانی.جمله کوتاه

پیرها خاطرات زنده کودکی جوانان هستند

صورتی

عزیزان

زرد و سبز

اجبار

آمدم من به جهان بالاجبار

خورده ام شهد و شکر بالاجبار

دیده ام باز به زیبائیــــــــــهــــا

پای بستم به زمین بالاجبـــــار

دستهایم چو به حرکت افتاد

میگرفتم مه و مه  باالاجــبار

تا که آمد به سرم حال و هوای

عشق آمد به سرم بالاجبــــار

عاشق هرچه در این دنیا بود

هم نوای دف و نی بالاجبــــار

هرچه میگشت زمین بیشترک

پای بندی به جهان بالاجبــــار

حاصلی نیست در این زورو ریا

بی زر و زور شدم بالاجبـــــار

آن جهان هم نبود جای خوشی

جابران جبر کنند بالاجبــــــار

اختیاری چو نباشد به جهان

بود و نابودی ما بالاجبــــــار

ناگهان دست اجل آمد و کند

ریشه ما و شما بالاجبــــار

سالها باید و باید بـــــــودن

من و تو ما و رسا بالاجبــار

بازیچه

سر به بازیچه سپردم به کف پای عزیز

گفت بردارو برو آبروی خویش مـــــریز

راز

وقتی فتد به دوش قلم رازها  دگــــر

پوشیده کی شود به جهان راز بیدلی

یار مهربان

شبی عشقی و  یاری مهربان بود

مرا هر ذره ای همچون جهان بود

عشـــــق

گفتم حدیث عشق فراموش میشود

عمری گذشت و عشق فراموش من نشد

هوای بهشــــــت

عشق یک تنفس آسمانی از هوای بهشت است

غرور

برو ای کوه غرور

بشکن خویشتنت

آنچنانی که بپیچی در باد

آنچنانی که بیفتی بر خاک

باد یعنی نفست

خاک یعنی قفست

تو مبر از خاطر

همه یعنی خود تو