از تو میپرسم

از تو میپرسم ،کجا عاشق شدم؟

از تو میپرسم ،چرا عاشق شدم؟

ازتو میپــرسم ندانم کیــــــستم؟

از چه اینجایم ،زجنس چیـــستم؟

ازتو مــــــیپرسم ، کجائی بوده ام؟

بـــا کدامــــــین درد من آلوده ام؟

خود نمیــــــدانم دراین ماتم سرا

با چــــه امیدی ،چنین آسوده ام؟

نی زتو باید مــــن زخود پرسان شوم

من کــــجایم ؟من چرا اینسان شدم؟

ازچه پوشــــــیدم لــــباس زندگـــی؟

منــــــکه بی بالم؟چرا پَـــــرّان شدم؟

زار میــــــگریم ،کجــــــائی بــوده ام

هــــــمچو ذرّه کاش دریائـــــی بُـدم

ای"رســــــــا" زارم به حال و روز تـو

تو کــــــجائی؟ من کجائی بـــوده ام؟

شاید امشب شب آخر باشد

شاید امشب شـــــب آخر باشـــــد

شــــب بی تابـــــی و رسوائی من

شاید امــــشب تـــــب آخر باشــد

تب و بیــــــماری و بیــــــداری من

صبـــح شد خواب نیامد، چکنــم؟

حاصـــــل من شـــده بی تابی من

باور کیـــــست ؟چنین بیخــــوابی

خواب و رویا شــــــده بیماری من

دوســت دارم شب و   تنهائی را

حاجتی نیـــــــست به دلداری من

بهتر ازشب به چه کس تکیه کنم؟

خوابِ شب هـــــست گرفتاری من

مـــــــن به شب زعالمِ خاکی دورم

نشنود گوش کــــــسی زاری مـن

در تنــــم موج زند تــــــب هر شب

کرده شـــــــب نقش پرستاری من

آتش عــــشق چو به جـــــان افتاد 

شـــــــب بیاید به هــوا خواهی من

دلِ شب با دل من هـــــمرنگ است

اوچو عشاق شود محوسیه کاری من

ماه باشدهمه شب مونس تنهائی من

نبود بار گـــران او به ســـرِباری مـــــــن

جر"رســــــا" کیست چنین عاشق شب

حاجتی نیست چراغی به هواداری من

بیگانه مشو

اربابان عشق

گرچه هجران ســـخت تر از زهــر میباشد مرا

لیک ســـــوزش بر لبم، چون قند میــباشد مرا

دوست دارم سـوختن را پیش اربابان عــــشق

گرچه بی رنگم ولی ،این رنگ می باشــد مرا

آبـــــتروئی گــــر بــــــماند از منِ بی آبــــــــرو

بر خداوندی قسم، این عشق می باشد مرا

تکیه گاهی گر مراباشدهمین سوزاست وساز

این همان سوزیست کز آن ساز می باشد مرا

اندرین سودا"رـــــــسا" جان را گــرو خواهد نهاد

نوش جانــش باد ، این سوغـــات می باشد مرا

هرزه گرد

کاشکی جز تو هوس بر دگری داشتمی

یا بجز یاد تو یاد دگری داشتمی

هرزه گر بودم و هر لحظه سر بام کسی

درکنار تو هوای دگری داشتمی

رنج بردم به کسی شکوه نبردم هرگز

کاش در سینه بجز تو، دگری داشتیم

آتش عشق چنین بود که سوزاند مرا

بوالعجب نیست که شوردگری داشتمی

من زهجران تو لبریز شدم جلوه نما

دیرشد ،کاش که وقت دگری داشتمی

نیست روزی که هوای نگهت را نکنم

این گنه نیست،گناه دگری داشتمی

زُخ به رُخ دیدن تو، بود هوای دل من

باخیالت شب و روز دگری داشتمی

حال من همچو "رسا" گوشهء ویرانه خویش

گوئیا با توجهان دگری داشتمی

تن افسرده

در میـــــان عاشـــــقان تنــها مرا آزرده ای

آبــــــرویم را میان عشـــــــقباران برده ای

میهـــــــمان این دل غـــمدیده بودی سالها

جزمنِ بیچاره گو، خون چه کس را خورده ای

دل به امـــــید وصالت داشــــتم امــــــا دریغ

خاک شددرسینه ام دل،همچوجسمِ مرده ای

گرچـــــه قدرم را ندانســــتی ولیکن من هنوز

در  درون  خویــــش دارم نــــوگل پژمــــرده ای

سالـــــها با عشق بودن ،بی نگاه وبی حضور

هـــــیچ میماند زانسان جز تنِ افــسرده ای؟

چـــون"رســــا" خواهم که بگریزم ازین دام بلا

خســــته ام از این  وفاداری ، ندارم چــاره ای

سلطان عشق

سینه ام را مــــاتم عشق تو قربانی کند

لاشهء این سینه را پیــــش تو ارزانی کند

دردرون خویش مُردم هر نفس در هر نگاه

لذت عشق آن کسی داند، که پنهانی کند

شعلهء آتــش زدودش مردمان آگه شــــوند

 دودِ مارا ســـــینهء غم دیده دربـــــانی کند

بانـــگاهی هر امیدی داشــــتم ،برباد رفت

دردِ مــارا خون دل باید، که مهـــــمانی کند

سوختم از لذت این سوزو  عاشق تر شـدم

نالهء ما را غـــم عــــشقت نگهــــبانی کنـد

با"رسا"زیباست در آتش زعشقت ســــوختن

گرچه ویران گـــشت، در ویرانه سلطانی کند

آویز مویت

 

 آید آن روز که من جای دگر  روی ترا؟

ازپسِ پردهء اشکی بکــــشم موی ترا

صـــــد غزل بر سر هر موی تو آویز کنم

تا ببینـــــندحریفان خــــم گیسوی ترا

دل برون آرم و از آن بکنــــــم رنگ لبت

تـــــاکه زیبا تر کند خنده ء جادوی ترا

زیر پایت فکنم جــــان و دل و دین بدهم

تا ببیـــــنند همه چـــشم چو آهوی ترا

گرخورم صدخم ِمی ازسرشب تابسحر

نکند مســت مرا چــــــون خم ابروی ترا

خنــــده کن برمن بیچاره و بیـــــچارگیم

که مرا نیست هوس جز سر وسودای ترا

تا"رسا" هست دراین عالم و جانی دارد؟

نفروشد به جهانی خــــسی از کوی ترا

پابستم

ا

ارباب توئی و من غلامت هســـتم

بردی دل و داده ای غمت در دستم

پیش که کنم حکایت از اینهمه لطف؟

با میل به کوی تو چنین پابستــــم

بجای خنده

نمیخواهم ببینم باز رویت

نمیخواهم که بیـــنم باز رویت

همان بهتر که رفتم من زکویت

خیالت پای بستـــم تا قیامت؟

بهرجا میبـــــــرم من آبرویت

صد گونه نیرنگ

جفاهــــایت به جانم میــــــزند چنگ

زوحـــــشت مرگ در گوشم زند زنگ

چــــــو دیدم روی ماهـت تا به اکنون

زتــــــو من دیده ام صــد گونه نیرنگ

چـــــرا باشــــــد بریدن از تو مشکل؟

جهان گشته بچشمم چون قفس تنگ

زهـــــــجرت قبل مـــردن مرده ام من

چــــــرا باشد دلت پارینــــــه ء سنگ؟

نمیـــــــدانی چه با من کــــرده عشقت

تـــــوگویا با"رســــــا"داری سـرِ جــنگ

رسم جهان از روز ازل

یارب تو بدان که او چه ها کرد به من

من درد کشیدم او جــــفا کرد به من

این رســم جهان نبـــــود از  روز ازل

او را بکنی چو گُل. دهــی خاربه من

خوشا احوالم

عجب؟؟؟؟؟؟

عجب حال و هوائی عشق دارد؟

عجب شور و شراری عشق دارد

ببیـن حال منِ دیوانه ء مـــــست

عجب رنگ و جلائی عــشق دارد

مرا بین

مرا بین عاشقی گویا همیـــن است

شوی مرده و یا زنده همــــین است

مرا بیـــــن ،بیدلی اینـجا عیان است

زمینـــــی ، لیــک انگار آسمان است

مـــــرا بین رنگ و رویم را نـــــگه کن

زمــرز خواب و بیـــــــداری گذر کــــن

مـــــرا بین آتــــش و ســـــوز نهانم

نـــــشانم نیـــست غیر از استخوانم

مـــــرا  بین لــــذتِ تنــــهائیـــم را

جدا از خویــــــش بین رسوائیم را

نمیدانی چه لذت دارد این عشق؟

"رسا" دارد دلی پُرگشته از عشق

باید تا کجا رفت؟

کِیفِ عشق

تـــــــو میدانی چـــــه چیزی آتشم زد؟

شــــــراری ســـرخ بر جـــان و تنم زد

نگـــاهــــــت بُــــرد آرام و تـــــوانـــم

بــــــزد آتـــــش به مـــغز استـخوانم

نمیـــــدانی چه عشق دارداین عشق

چه سوزو حال وکیفی دارداین عشق

تنـــــــم را داغ میــــــسازد زمـــانی

چه لــــــذت دارد این عـــشق نهانی

گهی مست و گهی مستانه هستم

منم عاشق ،من آن عاشــــق پرستم

نمی ترسم که میمیـــــرم ازین عشق

که بــــودن لذتش باشد همین عشق

نــــــگاهی میــــــدهد جام جهـــانی

شـــوی عاشـــق شوی آتش فشانی

"رســـــا" عاشقترین های جهان است

 نه تنـــــها این زمان ،در هرزمان است

درد کهنه

نمیداند کسی با من چه کردی

نهادی روی سینه کهنه دردی

نشانیدی مـــــــرا با هر زبانی

خدا  داند تو  دردم   را ندانی

چه کردم با توای  نامهربان یار

چرا کردی مرا اینسان گرفتار

شدی مهمان هردودیده ءمن

بجای اشک خون شددیدهء من

گنه کردی که کردی این چنینی

تقــــــاص این گـُـــنه باید ببینی

خدا   دادِ     مرا     از تو بگیرد

نمـــــــی گویم خداوندا بمیــــرد

بمانی روزگارت شام باشـــــــد

بهــــــر راهـــی برایت دام باشد

شوی تنها  دراین دنیای فـــانی

نخواهــــــی اندرین دنـــیا بمانی

در    آن ساعت بیاد  من بیـــفتی

چو   آن خیاط  اندر  کوزه   اُفتی

"رســـــا"خندد به روزت شادمانه

چو افسانـــــــه شوی دراین زمانه

هستم از عشق

پَ

پروا نبود مرا ازین عشق

دیوانه منم، منم، نه این عشق

از عشق ببین نمی هراسم

گر نیست شوم ، هستم ازین عشق

ته مانده

سخنی با دل

چرا ای دل نمیسازی تو با من؟

چرا آتش زنی بر خرمن من؟

بیا دست از منِ دیوانه بردار

نگاهم کن چه سان گشتم گرفتار

مرا کردی تو کوه غصه و غم

به چشمانم نشاندی اشک ماتم

زعشق و عاشقی گشتم پشیمان

شدم خاری نشسته در بیابان

تو ای دل از من نالان چه خواهی 

ندارم من زدست تو رهائی

چنان در کنج سینه لانه کردی

شدی شمع و مرا پروانه کردی

 

تو کردی دیده را با خود هم آواز

نگشتی با من بیچاره دمساز

مگر من جز وفا باتو چه کردم؟

دوا هرگز نبودی بهر دردم

کجا با کی ؟کنم از تو شکایت

چه کس باور کند از من حکایت

که خصمم گشته ای ،رحمی نداری

گهی بر آب و گه آتش گذاری

"رسا " را کرده ای سر در گریبان

که باشد از تَبِ دل اشکریزان

رنگ رخ

زآتش،گونه و رُخ، سرخ رنگه

ولی زآتش رُخِ من زرد رنگه

ندانی، خون تن پُرگشته در دل

از  اینرو صورت من زرد رنگه

جامِِلبالب خونم

زکه بایدکه سراغت گیرم؟

منکه از عمر خودم هم سیرم

منکه باروح خودم در گیرم

منکه دست بسته و پا زنجیرم

منکه دیوانهء بی دستارم

منکه در گلکده همچون خارم

منکه یک آه دهد آزارم

منکه دیوانه تر از مجنونم

منکه چون جام لبالب خونم

منکه بی نامم و بی فرجامم

منکه سرگشته ام و حیرانم

زکه باید که سراغت گیرم؟

وای من هم چو "رسا" در گیرم

زنجیر پیری

نوشابه غم

چرا جز من سراغ از کس نگیری؟

الهی پیش چشمانم بمیری

بمیری تادمی آرام گیرم

دمی از زندگانی کام گیرم

برو رحمی به جان خسته ام کن

زمن بگذر برو فکر دگر کن

توکردی سینه ام را دشت سوزان

چه بدکردم مراکردی تواینسان؟

چه کردم قصد جانم را تو کردی؟

زچشم عشق پنهانم تو کردی؟

مرا کردی اسیر دست ماتم

شده جامم پُراز نوشابه ء غم

ندارد هیچکس تاب شنیدن

که من دیدم ،ولی آنها شنیدن

چه حاصل داشت عمرم با وجودت؟

شود شاید بهشتی ، با نبودت

نمیداند"رسا" با تو چه سازد؟

سرشکی همچو خون باید ببارد

پرچم تسلیم

جای تو درون سینه گل کاشته ام

غیر از تو مگر کسی دگر داشته ام؟

خارت زدو سینهء مرا خونین کرد

من پرچم تسلیم بر افراشته ام

گنه آلوده

مرا چون دید روی از من نهان کرد

غمــــش را دردل من جاودان کرد

گنــــــه آلوده گر بـــــودم به دنیا

به پاکی هـــمنشین آسمان کرد

نگاه مست

نه تنها من ، هزاران کشته دارد

نگاهی مست و خواب آلوده دارد

درون دیــــدهء هرکـــــس نشیند

شود آتش که صدها شعله دارد

جهان دادیم، جانانی گرفتیم

نام زندگانی

اَمان ازاین شررهای نهانی

که نامش هست گویا زندگانی

خاوندا. خودت دانی چه کردی؟

درین فکرم که شاید خود ندانی

اگر دانی به دور است از عدالت

به این گونه بگردانی جهانی

من و  ،ما رانهادی برسرکار؟

زنی شیره به سر باهر زبانی

جهان را کرده ای پُرآفرینش

ازین ترسم که در کارت بمانی

بیا یک لحظه پائین را نگه کن

همه هستند مجنون و روانی

هزاران درد بیدرمان به جانهاست

نمانده برتنی ، جانی، توانی

دلم پُرهست یارب زینهمه درد

اگر من این چنینم تو چنانی؟

بیایارب زمین را زیرورو کن

ندارد ارزشی این زندگانی

"رسا" بیهوده میگوئی سخنها

خودن را میکنی رسوا، ندانی

اگر پیشم بیائی

گلدسته

دلِ زارم بـــــه دستانش شکسته

غمی سنگین به روی دل نشسته

اگر داند چه کــــــرده با غــــــرورم

برایم گل فرســــتد دسته دســـته

احوالپرسی

نشد یکدم تو احوالم بپرسی

یگردی مهربان حالم بپرسی

هزاران بار مهمانت شدم من

دریغ از اینکه از نامم بپرسی

یاد

سرود مهر

ترا دیدم به روز نو جوانی

درین محنت سرای زندگانی

به آغوشت پناهم داده بودی

توآن عشقی که بودی جاودانی

درآن بالا،در آن بالای اَبرا

گرفتی دست من با مهربانی

به گوش من سرود مهر خواندی

نبود آنجا ازین دنیا نشانی

نگاهت آتشم زد آنچنانی

که من دانم ،خداداند،تودانی

هنوز از آتشت جانم بسوزد

"رسا "داند چنین درد نهانی

مهمان خوابم

دست بالای دست

چـــــرا دنـــــیا پُراز بالا و پـــست اســت؟

توگوئی خورده می، اینگونه مست است

دهــــان وا  کرده . بلعـــــیده خوشـی را

همان دست استکه دربالای دست است

از اینجا تا جهنم

از اینـجا تا جهنم باتو هـــــستم

ستیزم نیست من با سرنوشتم

توکردی رخنــه درروح وروانـــــم

جداگــــشتن زتو کــی میتـوانم؟

تو  بودی سایه ام هرجا که بودم

که من یک لحظه را  بی تو نبودم

تواحساسِ منی درعمـق  روحم

شکســـتم پیش توحتـی غرورم

چه سان باورکنم من بی توبودن؟

نبــــودم گــر  نبودی تـا  که  بودم

مــــــرالذت فــــقط بوئیدن توست

اگرچشم است برای دیدن نوست

کــــه را  دارم کنـــارم گر نباشی؟

اگر خــــــارم ، گلم باید تو باشـی

فغان گرمیکنم ازسوز هجر است

اگرخون میخورم از زخم هجر است

نمیدانم، که می دانی  چه سانم؟

جداگشتست روح ازجسم وجانم

نمانده از "رســـــا" جزناله ای بیش

بیـــــا کمتر بزن   بر جان او نــیش

سرخ و سیاه

بی چاره و بی مایه و  بی حوصله ام

دنیا همه گرگ بوده من چون بَرِه ام

بیهوده عجب که این جهان پا برجاست

من همچو تو دردام و اسیر تله ام

افسوس جهان پُراست از سرخ و سیاه

بلبل که زیاد است نگه من سَره ام

باید که فلک بگردد از خوبی و بد

درددایرهء بزرگ من چون ذَره ام

حسرت نَبَرَم که آب بگذشته زسر

بشنو تو "رسا" به گَلّه من بُزگَره ام

عجب دارم

عجب دارم به یادم مانده ای تو

خودت رفتی،کنون درمانده ای تو

نگفتم می شوی آخر پشیمان؟؟

به روزت خود چنین آورده ای  تو

مگو باکس

بامگو با کس که بین ما چه بوده

که شبهامان ، شبِ مهتاب بوده

مگو باکس که ما دیوانه بودیم

هزاران شعر گفتیم و سرودیم

مگو باکس که بادل ماچه کردیم

گهی خونین گهی خونابه کردیم

مگو باکس که دل ازهم ربودیم

همه بــــودند  ،   اما ما نبودیم

مگوباکس که ما دلــداده بودیم

یکی یـــاس و یکی آلاله بودیـم

مگو باکــس که کس باور نــدارد

چنین عشقی کسی درسرندارد

مگو باکــــــس ازین و آن بپـرهیز

بمــــانند"رســـــــا" از غیر بــگریز

کاش میدانستم

                                                                                         کاش میدانستم که تو پابند منی

بانگاهت به تمنای منی

کاش میدانستم که مرا میخواهی

با نگاهی سر راهی گاهی

کاش میدانستم که دلت آشوب است

آتشی، ظاهر تو خاموش است

کاش میدانستم همه شب یاد منی

به خیالِ دلِ بی تاب ِ منی

کاش میدانستم هوَسَت روی منست

دیدن روی من و  موی منست

کاش میدانستم چه قَدَر مغروری

تابِ یک لحظه نداری دوری

کاش میدانستم چه هوسها داری

با خیالم سرو سودا داری

کاش میدانستم شیشه ای هست دلت

بایکی سوز  شود پاره دلت

کاش و ایکاش شده حسرت من

چون"رسا" رفت ز دست حاصل من

آسمان ِ ابری

طلــــــب عشق زعاشق درد اســـت

همچوجامیست که شهدش زهراست

عشــــــق جز رنج ندارد ثمـــــــــــری

آســــــمانیست ســــراســـر ابر است

تقاص

تقاص یک نگه یک عمرزاریست؟

چرا گویند علاجش بردباریست؟

نمـــــی گویند کو تابِ صـبوری ؟

که لطفِ عاشقی دربیقراریست

همیشه جاودانه

کجائی نو گلِ باغ بهشتم؟

تو هستی آخرین در سرنوشتم

کجائی آنکه سوز من تو بودی؟

برایم نغمه دوری سرودی

کجائی ای همیشه جاودانه؟

توئی زیباترینهای زمانه

کجائی هستِ رویا گونه من؟

چه کردی با دل دیونهء من؟

کجائی آسمانی عشق دیرین؟

که بودی آخرین رویای شیرین

کجائی ای  زمین و آسمانم؟

که تاریک است بی تو این جهانم

کجائی ای تمام هستی من؟

نشانِ بودن و  سرمستی من

کجائی رمز و رازِ عاشقانه

به فریادم ز بیدادِ زمانه

کجائی سوژهء هرروزهء من؟

بمانند نماز و روزهء من

کجائی آنکه بی تو من نبودم؟

که میسوزد زهجرت تارو پودم؟

کجائی لحظه های نابِ بودن؟

توبودی لذتِ خوبِ سرودن

کجائی همدم دیرینهء من

توئی آذینِ چشم و سینهء من

کجائی؟ ناله هایم راشنیدی؟

"رسا" رادیده ای ؟ گویا ندیدی

چوب زمان

عشق آمد به سراغِ منِ زار

دادم از دست همه دار وندار

اولین جام پُراز شهد و شکر

رفتم از خویش زجام آخر

همچو گاهی که بیفتد درباد

حسرتم بود فغان و فریاد

لذت عشق ندیدم هرگز

گلِ این باغ نچیدم هرگز

نقش یک خار بُدَ در بُستان

آتشم زد عم این و غم آن

بین"رسا"؟ نقش رخش گمگشته

میخورد چوب ِ زمان پیوسته

پالوده عشق

سرشــکم را به خون آلوده کردم

تصور این چنـــین روزی نـــکردم

خیالم بود این دنیا بهشت اســت

زشـــــهد زندگی پالــــوده کــردم

من خار بُدم

دردیده من فـــــقط تو مَسَکن داری

در سینـه ءمن تو جای ایـــمن داری

افســـوس نمی خورم که رفتم از یاد

من خــــار بُدَم، تو گل به دامــن داری

اسیر خوش خیال

سخنها دارم ای غایب ز دیــــده

فقط در خواب وصلت را چـشیده

ندانستی که در عشقت اسیرم

چنان کز لذتش خواهـــم بمیرم

هرازان صفحه را  باید سیه کرد

هراران لـــحظه را باید تبـــه کرد

کجـــــا دارم توانِ باز گوئــــــی؟

کجـــا محـرم برای  راز گـــــوئی؟

درون سینه گوری کَنده ام من

تو آنجائی ، ببین شرمنده ام من

گذشتم از تو با روحی پریشان

ازآن پس زندگانی گشت زندان

بخودلعنت فر ستم گاه و بیگاه

که باعشقت شدم ازچاله درچاه

خیالم دل به فرمــــــانم نشسته

به من وابسته و از تو گسسته

ندانستم اسیــــری خوش خیالم

خــــبــــرازحال و روز خــــود ندارم 

سراپای وجودم سوخت از عشق

خیالی بود لیک افروخت از عشق

"رســـا" دراین جهان آرامشت کو؟

نمرده ، مرده ای روز و شبت کو؟