گذشتیم

ما در گذر عمر ز خوب و بد گذشتیم

آنجا که طلب بود زحق خود گذشتیم

با  آتش و با سوز درون خو  بگرفـــتیم

آتش بدل و دیده نهادیم و گذشتـــــیم

گفتند نکن شکوه جهان با همه اینست

لب دوخته با آه  فراوان   بگذشـــــتیم

دیـــــــدند رفیــقان که پر وبال زنانیـــــم

کـــــردند جقا ،باز جفا ،ما بگذشـــتیم

افسو"رســــا" عمر دراین راه هـدر شد

بادیــدهء خون بار ازاین کار گذشـــــتیم

نوشدارو

فقط با یک نگه گشتم اســیرت

تو گشتی فاتح و  منهم اسیرت

نمیـــــدانم چه دیدم در نگاهت؟

که دل رامــــن فداکردم براهت

نبــــودی آگـــه از سوز نهــــانم

ندانـــستی که مجنون تر از آنـــم

خیالت حای دل من خار ه دارم

تنـی سرد  و سری آواره دارم

خیـــــالت گرمِ بازارِ دل مـــــن

بجز عشرت نباشد حاصل من

خیالت من نمی بینم زُخت را

تو میسوزی ندانم مشکلت را

نگاهت نوشدارو بعد مـــــرگم

نبودآن مرهمی برروی زخــمم

فقـــــط بار دگر آتـــــش گرفتم

نگاهم کردی و چـیـــزی نگفتم

کنــــون آتش به جانم جاوانیست

همه درد"رســا" دردی نهانیست

طعم غم

ازیــــن گردون بجز حــسرت ندیدم

نه شادی، طعم صدها غم چشیدم

چـــرا باید هَراسَـــم باشــد از مرگ؟

کـــــه صدها بار دردش را کـــشیدم

نکن جنایت

دارم شکایت زتو بــی نهایت

هیچ نکردی تو زمــن حمایت

پای تـو دادم هــــــمه آبرویم

رسم تو اینست، نکن جنایت

شعله سرد

زبس داغم به پیشم شعله سرد است

همه دنیا به چشمم کوه درد است

زفـــــــریاد دلم کـــس را خبر نیست

صــــــدایم در گلویم عُـــقده کردست

حریف دل

ازیاد تو رفته ام ،  دلم می داند

تا صبح ازل غمت به جان میماند

گفتم که چو خوابم ،از خیالم بروی

هرچند ،زدیده ام تو خوابم بِبَری

گفتم که چو بگذرد زمان میگذری

زین عشق بجانَمانَد هرگز اثری

گفتم که زرفتنت سرم گرم شود

سختی زمانه کم کَمَک نرم شود

گفتم که زدل روی چو از دیده روی

من بگذرم ازتوچون زمن درگذری

گفتم که به آن نگاه دل نسپارم

من آتشم از عشق کنون بیزارم

گفتم نشود کسی حریف دل من

چون سنگ بود مثال خارا دل من

افسوس که بوداینهمه خواب وخیال

گشتی تو بسان آرزوهای محال

تا صبح ازل چشم براهت هستم

باجرعهء عشق تا قیامت مستم

دل را نشـــناختم بتو دل بستم

دل بســـته ء تو ، من باو پابستم

اینست "رســـا"سزای نادانی تو

دل گشت درین مــیانه قربانی تو

بغیر از عشق

بغیر از عشق کاری در جهان هست؟

چو شور عشق شوری آنچنان هست؟

که جسم ازخاک وعشق ازآسمانست

بدون عشق ،دنیا بی نـــشان هست

خاطرت خوش

تو رفتی پیش چشمم خاطـرت خوش

نپرسیـــدی زحالم خاطــــرت خـوش

هـــــــمه دیدند  رنــگ و روی زردم

توسرخوش میگذشتی خاطرت خوش

اکنون به مانند سرابم

یادِآن روزی که با یاد تـــــو آه ازدل کــــشیدم

رفتی و من بعد از آن روز خوشی هرگز ندیدم

گرچه هستم من بظاهر همچو مرغان غزلخوان

هست در عمق وجودم مرغکی نالان و گریان

دم فرو بستم ازآنرو رنگ خون دارد لــــــب من

گونه هـــــایم سرخ تر از رنگ لیــها وز دل من

چشمهایم پُر ز درد و  رنج های بی حسابم

موج  دریا بودم و اکنون به مانند ســـــــرابم

زینهمه گفتن نشد کمتر کمی از سوز آهم

زانکه گوشت نشنود این ناله های گاهگاهم

رشته عمرم گسسته زینهمه ســــــوز نهانی

گرکه باشم یا نباشم داستانم کی تو دانی؟

نیـــــست من را آن زبانی تا بگویم دردهایم

اشک را تاکی بگردانم به گور چشـــــمهایم

کاشکی میشدجداازتن شوداین غصه هایم

این بُوَدتنها تمنای مــن از لـــــطف خدایـــم

وای بر آندم "رسا" کز طاقتت چیزی نمــاند

میشوی چون دودوخاکستر که بنیادت نماند

مغرور

تـــــو جانم را گرفتـــی با غرورت

نــــوایم را گــرفتی با غـــــرورت

نگشتــی خسته از این زندگانی

چه حالی داری اکنون با غرورت؟

بیم و نوید

ســـالها در راه عشــــقت با دل و دیده دویدم

لحظه لحظه سایه ات را روی چشمانم کشیدم

بی خبر همـــــچون ترانه روی لبـــهایم نشستی

درمیـــــان خواب و رویـــــا من صدایت را شنـیدم

رفت از دستم زمان و     میــــــرود یادت زخـــاطر

خیـــری ازاین عشق بی فرجام خود هرگز ندیدیم

کو کجا گمگشته ای ،یادت چرا جایت نشســـته؟

مـن چرا زین جام رنگین  زهر شهدی را چشیدم؟

لب چـو می بندم کشد آتش زچــــشمانم زبـانه

تو نـــــدیدی،چون کبــــوتر از ســر بامت پریــدم

وقـــــت خوابیـــــدن بجزیادت به یاد من نیـــــاید

من زخواب خویشتن اندوه و حســـرت را خریدم

دلخوشم زآنرو که شاید آخرین خـــوابم تو باشی

منکه از این خوابها یک شاخه گل حتی  نچیدم

گــــرچه میـــــدانم نیائی در کنــــــارم تا قیامت

کی شوی آگه چه رنجی میدهد بر من امیدم

نشکفد دیگر گلی در گل سِتانِ چشم خشکم

این زمان شامم سیه باشــــــد کجا روز سپیدم 

بی"رسا" تو در چه حالی من که مُردم با نبودت

گاهـــــگاهی باد سرکـــــش میدهد بیم و نویدم

من دلم از سنگ نیست

تاکه نــــامت بر لبم جاری شود

یادِ عــــــشقت بردلم باری شود

آن زمــــــانِ دور   را   آرم   به یاد

یک دمی ناشاد بـــــودم گاه شاد

یاد آن روزی که دل دادم بـــــه تو

هــــــدیه کردم دیده و دل را به تو

گـــــرچه میدانم زیادت رفتــه ام

حــــسرت آن روزهابس خورده ام

یادِ رویت در  دلم بــــیرنگ نیـست

این دل آزرده ام از ســنگ نیـست

ترسم از اینــــست  کز یادم روی

گرچه برجانم به ســـــان اخــگری

ازچنــــین اخگر فروزان می شوم

خاکِ سردم این زمان جان میشوم

گر نـــــباشد یاد  تـــو در یــــاد من

بــــــاد با خود میــــبرد فــــریاد من

صـــــداثر باشد ز تــــو در جــان من

گشـــــته یادت این زمـــان ایمان من

لذت عشق اســــــت و ایـــن آثار او

مرکـــزش عشق است ودل پرگار او

شادهـــستم گرچه رفتم من زدست

گشته ای بت، گشته ام من بت پرست

در    دلـــــم یادت گرفـــــته جای تو

زانکه رفـــــــت از یاد من سـیمای تو

این چنیـــــن باید"رسا" عاشق شوی

از خود و  از خویشتن فارغ  شــــوی

دردم همین بود

نگفتی عاشقی ،دردم همین بود

زده آتش مرا ، سوزم از این بود

سرشــــکی ریخــتی اما نهانی

ندانی عاشقی هرگز نه این بود

جای پا

نــــدانستی خودت مهـمان مائی

کنـــــون صاحبدلی، اما کجــائی؟

چنان بردل شدی چون برق تابان

کـه تا آخر نــــهادی جـــــای پائی

چلچراغ

رازو دردم نیست حتی گفتنی

بار سنگینیست باری بردنــی

در تمام عــمر من بردم صبور

ازدرون مادرم تا تــــــوی گور

بردلم ،بردیده ام ، بردوش من

بودهرشب گرم در آغوش من

هردو باهم صبح کردیم شامها

خالی ازمی نوش کردیم جامها

چلچراغ شاممان این اشک شور

بزممان از چشم هر بیننــــده دور

قــطره اشـــــکی بود دریائی ز راز

منـــشأش از سوــــز بود و از نیاز

حال ِما خوش با خیال و خواب بود

لحظه هامان لحظه های ناب بود

مـــطرب دل ســـــاز غم آغاز کرد

دربــــــهای بــــسته ء غم باز کرد

ریختــــم هردرد کَندَر سیــــنه بود

آخر آن مجلس چنــــــان آئینه بود

چشـــــم نامحـــرم از آنجا دور بود

هرچه میدیدم ســراســــرنور بود

وای بــــــرمن روز باز آغـــــاز شد

دردها برروی هــــــم انبار شـــد

کاش روز هرگز نمی گردید شب

چون" رسا" غرق است در رنج و تأب

نمی خواهم ببینم باز رویت

نمی خواهم ببیــــنم باز رویت

همان بهتر که رفتم من زکویت

خیالت پای بــــستم تا قیامت؟

بهر جا می برم من آبـــرویت

برگ بید

چرا این سوز بر جانم نـهادی ؟

مـــرا آتــش به جای آب دادی؟

چـــــرا پرســوز جانم آفریدی؟

دل بی طاقــــت من را ندیدی؟

چـــــرا برلب بجز آهم ندادی؟

چو پرسیـــدم جوابم را ندادی؟

چرا هر روز سوزم بیشتر  شد؟

دلم از  درد پر آه  و  شرر شد؟

چـــرا تو عــشق یادِ من ندادی؟

به جانم حسرتش را جانهادی؟

چــــرا بی تاب تـر از برگ بیدم؟

زبیش و کم توگفتی من شنیدم

چــــرا باید اسیــــر خلقـــتت بود؟

اطاعـت کرد، بی حاصل ، نیاسود؟

چـــرا باید به ســــویت ره سپارم؟

که من سودی ازین خلـقت ندارم

چرا دارد تـــــداوم این همـــه درد؟

نـــــدیــــدی روی فقروچهرهء زرد؟

بنازم ناز شــــستت زین همه رو

دهی صدنعمت  و نکبت زهرسو

"رســــا" دارد عجب از کارو بارت

شنیدم گفته ای" وایا به حالت"

وابسته

نمی بایست به تو دل بسته بودم

ویــــــا برعشق تو وابــسته بودم

نمیــدانی تو اصــــلا دل چه باشد

نبــــودی لایقم پابـــــسته بودم

شهر شادمانی

قسم دادی که دل بر کس نبازم

بجــــز تو با کس دیگر نــــسازم

خودت رفتی به شــهر شادمانی

من اینجا با غــم دل می گُدازم

لباس عشق

لباس عشـــــق را هرکس که پوشید

شـــــراب و شـــهد از جامی ننوشید

زنــــد آتــــش بهــر سلولِ جانـــــش

شـــود روزش سیه خالی ز خورشید

شعر و غزل

فقط با یادت اکنـــون زنده هســتم

درین عشقی که من بازنده هستم

هنــــــوز از آن نــــــگاه آخرینـــــت

زصد شـــعر و غـــــزل آکنده هستم

هست

نهال عشق

نهال عشق را از ریشه کَندی

همان بهتر که بر رویم بخندی

نبودی لایق عشقی چنینی

توبرهرهیچ وپوچی دل ببندی

سبکباران

چه باشد حاصل این بودن و شــــد

که پشت آدمی از غم شــــود خُرد

چه میــماند ؟ نه حتـــــی یادمانی

ز دوران جـــــنینی و جـــــوانـــی

سراسر زحمتـست و درد و حرمان

کجا وصلست غیراز رنج هجران؟

زمان عاشـــــقیها ، دل طـپــیدن 

چنان زهر است هنگام چشیدن

کــه دیده ؟ لذتی از دورهــستی؟

به هشیاری نه،حتی وقت مستی؟

ندیدم من دلــــی شــادان به دنیا

بگیـــــــر از ناتوانـــــها  تا تــوانـها

اگر باشد یکی دانا به این دهــر

نصیبش بیشتر  باشد ازین زهـر

چو دانــــی بیشتر  آزرده  باشی

زبیــرون و درون از هم بپاشــــی

فقط آندسته باشند خوش به دنیا

که بی پاپوش مـــی پویند این راه

سبــــکبارنــد درایـــن راه ِ پُر پیچ

نباشد اندرون ِ کله شـــان هیچ

رهــــــا باشند از وابســـــتگیها

نـــشان ازدل نه، از دلبستـگیها

دلــــی باید،که تا آزرده گــــردد

به ســـوز و دردها آغـــشته گردد

خوشـا آنکس که دل در بر ندارد

شـــــعور عـــــقل را باور نــدارد

ســـپارد ره بدون بار بـــــسیار

ندارد جزخودش باهیچ کس کار

درون خویش می سازد جـهانی

خداداند جه می سازد نهـــانی

چوکاری باجهـــــان مــــا ندارد

چو ما بردوش خود باری نـــدارد

چنــــین نعمت نباشد لایق ما

نه دیروز و  نه امروز و   نه فردا

"رســــا "باید بسوز جـــــاودانه

که باشد این همان رسم زمانه

لبهای دوخته ام

لبخند تــرا دیدم و  ، جانم افــــــروخت

تو شادبُدی ، سینه من از غم سوخت

تا پای به روی خاک دارم ، فریـــــــــاد

آن قــــــادر مـــــتعال لبــــهایم دوخـت

لذت دیدار

داد حــــسرت آرزوهایم بـــه باد

دیدمت ،شــــد دیدنت آب حیات

لذت دیدارِ تــــو شــادم نــــــمود

رفت از یـــــادم ،هــمه بودو  نبود

نی شب و ،نی روز، در یادم بماند

عــــقل گویا از سرم ، رویــت پراند

لحظهء دیدار بی خود می شــدم

بت پرستـــی ، واله بت می شدم

گــــرچه بامن آن نگه بیـــگانه بــود

باز تســــکینِ منِ دیـــــوانه بـــــود

گرچه بـــودم ، او نبودم می گرفت

آتشم می زد ، غـــرورم می گرفت

اندرونِ ســـــوز خود مـــی سوختم

چشــــم خود بر آن نگه می دوختم

خویـــش را با  درد می کردم  دوا

دشمــــنم او بود ، میکردم دعــا

ای که  میخوانی غم و درد مــرا

دردبردن گو، کجا؟ خواندن کجــا؟

چون"رسـا" باید دلت پر خون شود

با نگاهی دیده ات هامـــون شـود

دستاویز

شرابی داده ای ، پس جام آن کو؟

لبی را بسته ای ،پس کام آن کو؟

مرا کــــردی تو دســـتاویز، گـــویا؟

دلم بشکسته ای ، پَسمانِ آن کو؟

در ستیز

مــــن آن دیوانه ء از خود گــــریزم

به خود درگیر و ، با خود در ستیزم

ز آتـــش برده ام گــرما همــــیشه

چنـــــان افـــتاده ام کز پا نخـــــیزم

بی هم آواز

نه مهر داری، نه داری مهربانی

زمردم میگــریزی . تا تـــــوانی

بخلوت می نشینی بی هم آواز

مـــــکن با خود چنین تا میتوانی

بازیچه دست طبیعت

همان بهتر که از عشقم گذشتی

از  آن  بهتر که  پابندم  نگشتی

نبودی مـــــرد این دل بستگیها

نبودی اهـــــل ایــــن وابستگیها

سرت آسیب از ســـنگِ زمان دید

نـدیدی تو هرآنچه قاصـــدک دید

نکردی عاشقی آنسان که دانـی

نبــــــردی لــذت از دور جــــوانی

شــــدی بازیچهء دســـت طبیعت

دوچشـــمت بسته برروی حقیقت

چو طفـلان ســـهل بودت زندگانی

زدی صــد خنده بر ســـــوز نهانی

خیالت بگذرد ،چـون شب شود روز

همانگونه که شد امــروز. دیــــرود

شنیـــدم دیده را بهـــــم نهادی

به فــــریاد دلت فرصـــــت ندادی

چــرا باور نکردی ســـــوز دل را؟

شدی آتش زدی گلبرک و گل را؟

کـــــنون بگذشـــــت ایام جوانی

بـــرفت ازدست عــشق و زندگانی

چه حاصل خوردن ،از افسوس و ناله

جوانی بر نمـــــــی گردد دوبــــاره

"رســــــا" هم همچو تو بازنده بوده

نکـــــرده زندگی تازنــــــده بـــوده

گهگاه

شنیدم یاد من هستی تو گهگاه

زسینه میکشی آهی تو گهگاه

نکن یادم دگر بگذشته بگذشت

فراموشـــــم بکن آخر نه گهگاه

نمیدانی تو قدر مهربانی

کجا هستی ؟که من سرگشته هستم

به کویــــت تا ابـــد بنـــشسته هستم

نـــــمیدانـــــی تــــــو قــــدر مهربانـی

که بـی تو شاخه ای بشکسته  هستم

شراب تلخ

نباشد حسرتم بگسستن از تو

نخوردم زخم از هرکس جز از تو

نبودی جز شـــراب تلـخ در کام

ســـعادت بود این بُبریدن از تــو

نقاش رویا

زبس عکس ترا در شب کشیدم

شـــــدم نقاش رویای شـــــبانه

خیـــالم رفــــــــت در آعوش دریا

بگوشـــم خـــــواند آهنک و ترانه

در آعوشت به نرمی جا گرفـــــتم

بــــــدون هیچ عذر و بــــی بهانه

زبویت مست گشتم تا دَمِ صبح

نبـــــودم وحــــشت از دور زمانه

دو دستم حلقه ای در گردنت بود

زدم برگیسویت گل شانه شانه

نگاهـــــت را ندیدم ، مست بودم

نکـــــردم هیچ کاری عـــــاقلانه

زگــــرمایت تنم آتـــشفشان بود

مــــرا ســـوزاند، اما عاشــــقانه

ندانم از کـــــجا آتش به پا کرد؟

چنیــن تیــراز کـــجا کرده کمانه

از  آن ترســـم که رسوایم نماید

ازین ســـــو تا به آنســـوی کرانه

چنـــــین رویا مرا دیوانه کـــــرده 

زجانم میکـــــــــشد شعله زبانه

نبــاشد با خبر از  سوزِ آهـــــم

کــــه این آتــــش بماند جاودانه

جوانی رفت درسودای این عشق

خدا دانـــــد که گــــویم صادقانه

"رسا" بگذشته آبت ازسر اکنون

توکردی اشتباهی خود سرانه

شکایت

زســـــر تا پا زتو دارم شــــکایت

زلبـــــهایت ،  زمویت ،  از نگاهت

چومن دیـــوانه هرگزنیست دردهر

بســــوزد، لــــب بنندد، تا نـــهایت

میدانی و رخ نمی نمائی

راهی زوفا نمی گشائی

آفت زده ای به خرمن ما

زین دام کجا بُوَد رهائی؟

زخم زبان

رقابت میکـنم با عاشـقانت

شکایت میکنم از قاصـدانت

نگه کن تاکجامن رارساندی

امان از این همه زخم زبانت

فراری

من کجا لب به سخن باز کنم؟

کو کسی تا شنود سوز دلم؟

همگان خسته شدند

همه بیمار به هم می نگریم

این شده زندگی یک قومی

که خداهم دگر از یاد ببرد آنان را

به چه کس شکوه کنم؟

همگان مرده دلند

همگان صورتک بی رنگند

من از آنها بدتر

همه از هم بدتر

وای دنیای عجیبی داریم

باز از مرگ فراری هستیم

باز هم دل بستیم

چشم دل را بستیم

ما به این پوچستان

بخدا پابستیم

دلتنگی

من درونم خالیست

نه، ولی هست . دلی تنگ شده

ازبرای آنکس

ازبرای همه چیز

ازبرای همهء آنچه خداداده به ما

دل من تنگ شده

شده انداره ء یک دانه عدس

نه عدس، یک ازرن

همهء جسم مرا می فشرد

بدنم خشک شده

خشک تر از تنهء سردِ درخت

همچو برگِ پائیز

همچو رنگِ پائیز

فقط این کاغذ و این تکه مداد

میتواند کَمَکی سوز مرا بنشاند

پیش او

بی خجالت غم دل وا بِکنَم

و بگویم "مـــــــادر"

بتو من محتاجم

به نگاهت

به دل سوخته ات

پیر تر از تو شدم

تو به من میخندی؟

خنده دارد به خدا.

همهء افکارم

غم هم نفسی

دردِ دل را به چه کس باید گفت؟

به ، همانست که ناگفت و  نهفت

هرکسی خون دل خویش خورد

داده دل ، یا  ز کسی دل بِبُـــــرَد

آنچنان غرق غم خویش شدیم

بی خبر ازکم و ازبیش شدیم

رفتـــه از یاد غمِ هم نفــــــسی

گوئیا نیست درین دهـــــر کسی

بی کســی رخنه به جانها کرده

هــمه  آزاد   ولیـــــکن بَـــــــرده

زندگی نیــست فقط دل تنگیست

دل اگر هست تمامش سنگیست

کـــــو دلی تا بــدهد دل به دلت؟

نیســــت جز  آه  که  آید به لبت

من دگر خسته ازین  ســـــودایم

از نبـــــودن ، نَبـــــود پَــروایــــــم

آنچنـــــــان غرق غم خویـــشتنم

که نــــــدارم خبر از جان و تنـــم

به رخُم نیست بجــــــز سایه غم

غم شـده شامِ شب و  روزم غم

دیـــگر از سینه نمی خیزد دود

حاصلی نیســت ز نابودن و بود

از"رسا" جز سخن سرد مبـین

زندگی حاصلش اینست ، همین

نورتابان

مرا پروائــی از مردن نبـــــاشد

دگر حسرت به جان و تن نباشد

چه لذت بردم از این زندگانــــی؟

ندیدیم خیر حتــــی در جـــوان

چه بهتر چشم از دنیا بپوشم

نه ازشب مهر دیدم نی ز روزم

ندیدیم عطرِ شیرینی  به دنیا

نه امیدی به امــــــروزم نه فردا

که امروزم همین فردای من بود

کجا زین روزها   جانم بیاســود؟ 

نبــــردم لذتی از عـــــشق پاکم

نه از معشوقه های سینه چاکم

برایم روزو شب فرقی نمی کرد

شـــدم چون آب ِراکد اندرین دهر

چه حاصل سال روی سال گردد

کــــه غم برروی غـــم انبار گردد

نباشد جان به تن جز بار غمها

همه روزم شده همرنگ  شبها

شنیدم بس نوید از این  و از آن

نــــدیدم ذرّه آی زان نـور تـــابان

همه حرف و حدیث و قصه بوده

کـــــه آب زندگی آلــــوده بوده

خوشا آنکس که کمتر زندگی کرد

"رسا" ای کاش آید این زمان سر

ساز جدائی

سرم را تا به دامانت نهادم

به یار دیگری من دل ندادم

شنیدم میزنی ساز جدائی

اگر کردی چنین دادی به بادم

چنگ زندگانی

نمیخواهم که برگردد جــــوانی

که خونین بود چـــنگ زندگانی

به جان من فرو میرفت هردم

چنان گز درد میشدپشت من خم

جـــوانی بود ،  اما کو ؟  امیدی

گلی زین گلشن زیبا نچیـــــدی

سراسر حــــسرت و دردِ نداری

ازین  زنــــدان  نَبُد  راهِ  فراری

نَبُد جز ساختن   یا سوختن راه

رهـــا  از  چاله  افتادیم در  چاه

کجا دیدم زمانی لحظه ای شاد؟

همان بهتر بسرعت رفــت بر باد

چـــــرا باید بــــسوزم از نبودش؟

چه لذت بردم از بودِ وجـــــودش؟

اگر چــــه دردِ پیری بس گرانست

جوانی رفـــته ، این بهتر از آنست

همین که نیست امیدی به فردا

بــــرم   لذت من از  امروز و  حالا

اَلک  آویختـــیم  و   بیختیم   آرد

نـــه انگاری که از مــادر مرا   زاد

ندارم چون "رســــــــا" من آرزوئی

جهان پیــــــــشم   ندارد   آبروئی

ولوله عشق

دردلم حسرت دیدار تو غوغا کرده

شعله عشق تو، صد ولوله بر پاکرده

خاطراتت شده سرگرمی روزو شب من

بی خبر نام توآید به دهان و لب من

ترسم آنست که نسیان به سراغم آید

همچو پائیز به بســــتان و به باغم آید

چکنــــــم گرکه فراموش کنم یاد ترا؟

برســـــــرکوی و کجا؟داد زنم نام ترا

از جوانّی خودم جز تو مرا یادی نیست

زآنهمه شوروشررجزدَم و فریادی نیست

ظلم محص است اگر خاطر تو پاک شود

دل هرسوخته زین فاجعه غمناک شود

یادآن روزکه بی تو شب و روزم باشد

نتوان گفت چه سازی و چه سوزم باشد

گر بگیرند زمـــــــــن یا ترا من چکنم
توبگو باچه امیدی شب خود روز کنم؟

باتو گفتم چو"رسا" هرچه که می باید گفت

کی توان با خلاء یاد تو در بستر خفت

بد سرشت

خداوندا چرا بد را سرشتی

چنین طالع چرا برمن نوشتی؟

تو میدانی که او آتشفشان است

زدستش ناله ام برآسمان است

زکامش جز شرر برجان من نیست

زبد خُلقی چو او کمتر نشان است

کلامش سردتر از زمهریر است

ولی استاد در فن بیان است

بهر خصلت که زیب قامت اوست

خیالش عیب این یا عیب آنست

به پشت هرکسی خوش میزند تار

ندارد فرق پیراست یاجوانست

 بظاهردوست باشدپشت سرخصم

ندانم نیش ماراست یازبان است

زند نیشی که میسوزد روان را

عیان گردد هرآنچه در توان است

زمین و آسمان بر هم بدوزد

به گفتارش که برروی زبان است

شدم من ناعلاج از خوی زشتش

دوصد نیرنگ در مشتش نهان است

"رسا" نالد ولی او بی خیال است

به سر بردن کنارش شام تار است

آفت

در سینه ء من توئی که ماندی همه عمر

آفت زده ای به خرمن  من همه عــــمر

اینــــجا بنـــــگر، هنـــــوز دیوانــه ترم

مجنون تر ازاین ندیده کس درهمه عمر

کار تو

صید تو شدم تاکه نگاهم به تو باشد

در روی سرم جای قدمهای تو باشد

افسوس که دردام توماندم تک و تنها

دیدم همه گفتند که این کار تو باشد

دام تو

شبها دل دیوانه تربناک تو باشد

هرگوشه ء جانم هوس کام تو باشد

بزمیست دراین خانه به امید وصالت

برهرسخنی قسمتی از نام تو باشد

بیهوده سخن هست اگر از تو نباشد

نوشیست اگر ازدهن و جام توباشد

مهمانم اگر هست فقط این دل رسواست

اوخواست که دیوانه و رسوای تو باشد

دیگر هوسم نیسد به دیدار نگاری

هر گوشهء دل نقش رخ و روی تو باشد

گفتم که چورفتی هوست باتو سفر کرد

هردم که زنم ، بازدَمم  یاد تو باشد

افسوس ندارم که برفتی زکنارم

عطر تن تو، شام و سحر جای تو باشد

اینگونه"رسا"باتودرین خلوت خود گفت

خوبست شود صید اگر دام تو باشد

هوس عشق پیری

شاید که نباشی به جهان ، من نگرانم

هرچند که از دیده ات عمریست نهانم

دانم که نبـــــاشد دگرم ســــود زدیدار

زیرا که دگر نیست امیـــدی به جهانم

اما چکنم ؟ نیست مـــرا راه گـــریزی

بُردَســــــت دل بوالهوسم تاب و توانم

گویم به دلم ،پیر ندارد هوس عـــشق

گویدکه تو پیری، چکنم؟ منکه جوانم

سخت است تن پیرکِشد بارِ جوان را

ترسم که دهد باد سرم ، سرخ زبانم

عمریست که قلادهء دل بوده به دستم

دیگر نکــــــند گوش به فریاد و فـغــانم

ازدیده نهان گشـــــتی و ازدل تو نرفتی

آتـــــــش زده با یاد، تو ،بر روح و روانم

ایکــــاش نباشـــی و بدانـــــــد دل زارم

چون تیر بُدَم،ازغم دل همچو کـمــــانم

هرچنــــــد دل ودیــــده ء من بود اسیرت

آنقدر شــــــدی دور که رفتـــی ز گمانم

آســــــوده ترم گر که امیـــدم تو نباشی

آن آتـــــــش سوزنده بریدســـــت اَمانم

راضیـــست"رسا"میرد ازین عشق ازآنرو

تا نام تو  دیگر نبودشام و سحر ورد زبانم

زلفت

دوصددل برده ای بستی به زلفت

چراغـــــان کرده ای هر تارِ زلفت

نمیــــدانی تقاصی دارد این کار؟

خــــــدا از تو بگـــیرد چین زلفت

یعنی چه این کار؟

مرا بشکسته ای ،یعنی چه این کار

سپس بگذشته ای ،یعنی چه این کار

چرا هر  روز یک رنگی تو  هســـتی؟

بهاری ، یا خــــزان؟ یعنی چه این کار