رنگ از روی رخ من میپرید

رنـــــگ ار روی رُخِ مـــــــن مـیـــــپرید

هرکــــــــجا از تو صدائی می شــــنید

دل ندیدم این چنـــین بی تاب و مست

عشق چون ســــایه درون دل نشست

آمـــــــدی تا من بـــــــسوزم زآتـــشت

بوســــــه خواهم از لبــــــانِ سـرکشت

تــــــو نمیدانـــــــی چه حالی داشتــم

عــــــرش را در زیـــــــر پا اِنـــــگاشتـم

یـــــاد داری آن نــــخـستــــیـــن روز را؟

آن تـــــــب و،بیـــــتابی و، آن ســوز را؟

گرمــــــیش از ســــــر به پا زد آتــشم

لذتـــــش را من هــــــنوزم میــــچشم

رنـــــگ از روی رُخِ مـــــــن مـیــــــپرید

تا"رســــــــا" نام قــــشنگت می شنید

هوسران

بـــــسوزانـــــم ، ســــــزاوارم ، تو دانــــــــی

زدی ،خــــــوردم،بـــــــزن، تامیتــــوانی

دلم ســــــوزانده ای و ،حرف داری

نگفتم این چنین یا آنچنانی

چــــو آتـــــــش مـــــــیفروزم بیـــش یا کم

تــــو کــــــی داری خبر، دردم چه دانی؟

هوس داری بــــــسوزانی دلــی را

نباشد در تو از رحمت نشانی

تـــــــوآگاهـــی ولــــــــی من ناخـــــــودآگاه

چنـــــــین باشد خـــــــطاهای جــــوانی

به دل گفـــــــتم نرو، دل مبــــتلا بود

تو کردی با دلم گویا تبانی

تــــو با ترفنـــــد و با نیـــــــرنگ و افـــــــسون

نـــــــشاندی بر دلــــــــم تیــــــری نهانی

ولــــــــی افـــــسوس رفتم تا به آخــر

شدم بازیچه ات آنسان که دانی

پشـــــــیمـــانی نــــــدارد ســــــــود دیگــــــر

کـــــه دربنـــــــدم اگر باشـــــــد جـــهانی

دگر عاشـــــــق نگردم تا که هستــم

من این گفتم که تو این را بدانی

چـــــــنان آتـــــــش زدی بر ریشـــــــه ی مــن

شـــــــدی آن تیــــر کاید از کــــــمانـــــی

بـــــــرو فـــــــکر دگر در ســر بگردان

ندارد عشق من بهر تو نانی

"رســــــا" مُـــــــرد و امید عاشقـــــی مُرد

ولـــــــی داند که تو آخــــــر هـــــــمانی

مست و مبتلا

که گفتت رو بسوزان کیف دارد؟

خود به تو دل دادم

دل بـــــردی و گفتی که هـــــــمین کار منـــــست

بردی دل و، گــــــــفته ای که دلدار منــــست

بیچاره منــــــم که خود به تــو دل دادم

آنگاه تو گفته ای دل آزار منست

بچه بودم

شوم پیر و ، روم

سرشکم را ندیدی زود رفتی

ســــــرشکم را ندیـــــدی زود رفتـــــــــی

شــــــــدی آتــــــــش میـــــــان دود رفــتی

چـــــــو دل بســــــــتم ،فراموشــــــم نمودی

درین ســـــــــودا گری ،بی ســـــــود رفتـی

اوضاع دنیا

دلم بـــــردی ،طلـــبکاری هنــوزم؟

تو غــــرق لذتی ،من غرق سوزم

تـــــساوی نیست در اوضــاع دنیا

تو سردی ،من چو آتش میقروزم

چرا باید؟؟

چرا باید وفادار تو باشم؟

همیــــــشه محو دیدار تو باشم؟

جواب اینــــــــهمه مهر وفا چیـــــست؟

چـــــــرا باید خـــــــریــدار تــــــــو باشـــــــم؟

نا سازگاریهای تو

مگو با ما جهان جور و جفاکرد

مـــــگو این زندگــــــی با ما چه ها کرد

مگو بازیچه ی تقدیر خویشیم

توانــــی نیــــــست تا ســـر را بپیچیم

مکن این داستانها را حکایت

مکـــــــن از بخت و اقبالــــــت شــکایت

تو مرِد رزمِ این دنیا نبودی

شنــــــاگر انــدرین دریــــــــا نبــــــودی

نکردی در ره عشقت تلاشی

ندیدم هـــــــمچو تو در عشـــــق ناشی

برفت از دست یارت،ناله کردی

پـس پرده دو چــــــشمت لاله کــــــردی

نگاه حسرت آلوده ، چه حاصل؟

متـــــــــاعت انـــدرین بازار هــــــست دل

ندانستی که دنیا بد حریفیست

و این بازی چــــــــه بازیّ کثـــــــیفـــیست

بلائی داد تا محشر بسوزی

چنـــــــانت زد که لــــــب بـــاید بـــــــدوزی

خیالت ناز کردی ، خوب کردی؟

جــــــــهانت را تو بد آشــــــــــوب کـــــردی

"رسا" گفت و ، نفهمیدی زبانش

بـــــــسوزد آتش عـــــشق استـــــــخوانت

نبودی در دلم

نبودی در دلم، آسوده بودم

به صــــــد عشق دگر،آلوده بودم

ولی بد ، با دلــــــم عـــشق تو  تاکرد

بخــــــود تا آمـــــدم  ، فرســــــوده بـــــودم

عشق پنهانی عذابیست

دامنم را چاک کردم

از عاشقی گشتم پشیمان

چــــــنـــــــان دل داده ای بـــــــر ایـــــــن و بــــــــر آن

زیـــــــادت رفـتـــــه گــــــــویا دیــــــــن و ایــــــــمان

بــــــــه یادت هســـــــت گفتــــــــی باتو مـستم؟

بـــــــــدون بودنــــــت ،من نیـــــست هستم

کنـــــــون من نیــــــستم دیـدم که هستی

بــــــــه بزم هـــر کس و ناکس نشستی

مرا دیدی ؟ ســـرشکم گشت جاری؟

تو دیــــگر در دلم جــــائی نداری

زعشق و عاشقی گشتم پشیمان

زبســـــکه طعنه خوردم از رفیــــــقان

خــــــــیالت راحت اســــــت این بار بـردن؟

نصیبـــــم غـم شده ،بیــــــهوده خــــــــوردن

"رســــــــا" را کرده ای مجـــــنون ایــــــن دهــــــر

شـــــــــده روزش زشــــــــــامِ تیــــــــره بــــــــدتـــــر

گل عشق

لباس عشق را باید به تن کرد

کویر لـــــــــــــوت را باید چمــــن کرد

به یـــــــک گل میـــــــشود گلـــــزار روشن

هـــــــزاران زلف پر چیـــــــن و شـکــــــن کـــــرد

ای وایِ ، این دل

کجـــــا با تو قراری داشــــت این دل؟؟

چــــه بایــــد کرد با بیدادِ این دل؟؟

تو با دل ســـــاختی پشتم شکستی

رســــاندی بر فلک ،ای وایِ، این دل

سوزان تر

هستی از آتش سوزنده بسی سوزان تر

دردهای دلم از درد تو شـــــد آســـــان تـــــر

چکنـــــم ؟گو چه کسی هست؟ هوادار دلم؟

من ز  هـــــر رنجکشی گــــــشته دلـــــم نالان تر

جدا نخواهم گردید

ا

از دام تــــــو مــــــن رهــــــا نخواهــــــم گــــــــردید

از عــــــــشق تو مـــــــن جدا نخواهـــــم گردید

بیـــــــهوده ز بگذشتنِ من دلـــــشادی

از کامِ تو ناکام نخواهـــــــم گـــردید

لذت عشق..

چرا هرروز رنگی تازه داری؟

چرا هرروز رنگی تازه داری؟

به بد نامــــی چرا آوازه داری؟

نمــی ترســی که رفته آبــــرویت؟

دگر عشـــقی نمی آید به ســـویت؟

گرفتـــــــم سوختی دل را چه حاصـــل؟

چـــــــرا هــــردم زنـــــی دوری تـــــو باطل؟

شـــــــدی شهره به بدنامـــی دریـــــن شــهر

نــــــدیدم همــــــــچـــــــو تو هـــــــرگز درین بــحر

زمــــــانــــــی زرد و گاهــــــی ســــــرخ و  آبــــــی

چــــــرا هــــــــر روز با رنگـــــــی بتـــــــابــــی؟

نگـــــــشتم خــــــــامِ تو گفــــــتند و دیـــدم

فـــــــراقت جـــــــای بـد نامی خــــــریـدم

دلم بــــــردی ،ولـــــی من پــس گرفتم

دلت میـــخواســـت بر پایت بیفــــــتم

"رســـــا"بُردَست تو راه خــودت گیر

مرا کردی تو از عاشق شدن سیر

پریشان حال

گفتی که چرا دلی چنین خون داری؟

از بهر چه؟ حالتی چو مجنون داری؟

گفتم که مپرس ،دل خطا کرده خطا

تو کی خبر از حال پریشون داری؟

آتش هیمه

نغمه از من کی شنیـــــدی؟ هرچه گفتم ناله بود

کی ؟کجا؟ من را تو دیدی؟هرکه دیدی سایه بود

گُر گرفتـــــم ، ســــــوختم  از خندهایت ای دریغ

گرمی آن مجـــــلست ، از آتش این هیــــمه بود

کاش آن روز ، هوا خوب نبود

کاش آن روز  ، هوا خوب نبود

گرد بادی همه جا می پیچید

خاک و خاشاک همه رفص کنان

کاش آن روز، هوا خوب نبود

خارکی چشم مرا مهمان بود

چشم خود می بستم

کاش آن روز، هوا خوب نبود

و تو بودی آنجا 

من به مهمانی خارک مشغول

چشم من  کاش نمی دید ترا

تکلمه

غوغا زچه بود؟؟

یادگاری ّتو جز درد ندانم که چه بود؟

تو کجا لطف به مـــن کردی و ؟ لطف تو چـــــه بود؟

یادِ تو کرده مرا پاک زمین گیرِ رَهَت

آنهــــــــــمه شعر و غزلهای تو از بهــــــر که بــود؟

کرده بودی تو مرا پاک هوا دار خودت

حالیا اینهــــــــــمه اطــــــــوار و اَدا بهر چـــــــه بود؟

منکه دل دادم و رسوای جهانی گشتم

پیــــــــش این یا پس آن دادِ سخـــــــنها زچه بـود؟

گشته ام مخلص و اقرار به اخلاص کنم

نیســــــتی کافر و ،این جور و جــــــفاها زچــه بود؟

دردلم آتشِ هجران تو دانی که چه کرد؟

دســــــــت در دامن هر ناکــــس و کس بهر چه بود؟

سوختم همچو"رسا" و  ،شدم انگشت نما

دردتو بر ســـــــــر من، این همـــــــــه غوغا زچه بود؟

هم پیمان

بیا باهم کـــــــمی آرام باشـیم

شـــــرابی در میان جام باشیـم

بیا باهم دراینجا هم قسم شیم

دوتن در قالبِ یک نام باشـــــیم

حرفی ندارم

کجا بودت غم ما؟

زبس بردی دل و ، ما هیچ گفتیم

بجای ناله ،غم در سیــــــنه سُفتیم

زبس از ســـــــوز هجران ناله کــــــــردیم

دو چشــــــــم خویـــــــش را آلاله کـــــــردیم

زبس گفتیم و نشنیدی تو  مارا

صــــــدا پر بود ،نشنیـــدی صدا را

زبس آتــــــش گرفتـــیم و  نبـــــودی

زبودت کـــــی ؟ کجا بردیــــــــم ســـودی؟

زبس غرق خودت بودی دمادم

نکردی فکــــــر ما را بیــــــش یا کم

زبـــــــس آتش به جان لب بســته بودیم

تو شــــــــادان بوده ما دلخـــــــسته بـــودیم

زبس کردی جفا حالم گرفتی

زطاقت رفتــــه ، احوالــــــم گرفتی

زبس دارد"رســــــــــا" دردو غم و تـــــب

خـــدا داند که روزش گـــــــشته چون شــــــــب

تاوان دل شکسته

شدی گویا ز دل بردن پشیمان؟

که گفتت دل شکستن هست آسان؟

تـــــــــو دل بـــــردی شــــــکسته باز دادی؟

از آن تـــــــــرسم دهـــــــــی بـــــد جور تـــــــــاوان

بر رخ رنگ میزد

سرود عشق

زدم دل را شکستم

چرا خط و نشان بَهرَم کشیدی؟

نپرســــیدی و ، من را آفریدی

صـــــــدای ناله ام را کی شنیـــــــدی؟

شــــــدم آویز این دنیــــــای شــــــومـــــــت

چـــــرا خـــــــط و نــــــــشان بَهرَم کـــــــشیــــدی؟

دل نمیدادی چه میشد؟

کجا شد؟ چرا شد؟

زیادت نرفته ؟همان روز ،

روز جدائی؟

که کردی چه سان

از دلم ،دلربائی؟

زیادت نرفته؟

همان لحظه ی تلخ دوری؟

من آتش گرفتم 

تو کردی ،صبوری؟

زیادت نرفته؟

همان شور و حالم؟

که من زار و خسته

تو در خود شکسته؟

زیادت نرفته ؟

دل دردمندم؟

تو گفتی به عشق تو

من پای بندم؟

کجا شد؟

کجا ؟ باکه هستی؟

پرو  بالِ خودراو

من را شکستی

کجاشد؟

چراشد؟

کجائی؟؟؟؟؟؟؟

زما دل کنده ای تو؟

دیده بستم

مگر دیوانگی آسانست ای دوست؟

مگر دلـــــــدادگی، آســــــــــانست ای  دوســـــــــت؟

زخــــــــود بیگـــانگی ،آسانســـــــت ای دوســت؟

به جان خویـــــــش آتـــــــش بر فـــــــــروزی

چنین دیوانگی، آسانست ای دوست؟

دل دیوانه را در بند کردم

دل دیوانه را در بند کردم

به عشق و عاشقـــی پابند کردم

به تیغ عشـــــــق در جسمش خَلیــدم

به کامــــــش زهــــــــر را چون قنـــــــد کردم

نمیدانست آتش میفروزم

بــــــــسوزانم ورا ، تا خود بسوزم

هــــــــوس دارم که ســـــوزم تا به آخر

بـــــــــود حـــــــسرت بـــــــســــوزد روز ،روزم

زدم تیغی  دَمارش  را در آرم

شـــــــــوم چون درد و بر رویش ببارم

بنــــــــالد نالـــــــه اش را گـــــــوش دارم

نفــــــــــسهایش بــــــه یک یک بر شـــــــمارم

زدم بر ریشه تا سر بر نیارد

چنــــــــان خوابد که بیـــداری نیارد

پشیـــــــمان گردد از زائیده گــــــشتن

ســــــــری در بین ســــــــرها بر نیــــــــارد

"رسا" گفتا که تا محشر به، سوزم

چو شـــمعی روز و شــــب باید فروزم

درونــــــــم پر شــــــــده از آتـــــــش و خون

زبـــــــان بـــــــایـــــــد ز فــــــریـــــــادم بــــدوزم

شعله بَرَد کام

گفتی کار من نیست

 

دلم بردی و ،  گفتی کار من نیست

بسوزاندی و گفـــتی، کار من نیست

چرا حاشــــا کنی؟ دل را تو بــــردی

چو درماندی ،بگفتی کار من نیست

دیدم دل نداری

سر عشق و صفا دیدم نداری

وفا با هیچ کس دیدم نداری

چه حاصل گر وفا داری نباشد

نهایت ، دل ترا دیدم نداری

من و دل بیمار

فریاد سکوت

خشکید چشمم

دل نا شکیب ما

بهار .خزان

اَشکِ آب

آتش پرستی

شـرابی بود عـــشقت، جای مــــــــستی

چــــــو خــــــوردم وارهیدم من ز هـستی

بجـــــــای نوش نیـــشی زد بــه جـــــانم

که از بـــــــالا فتــــادم قعــر پســـــــــتی

نبـــــــردم لــــذتی چون نوش کــــــــردم

درِ دنیا بــــــه رویم گــــو که بــــــستــی

نـــــــشد حاصل مــــرا جز رنج بســـیــار

چنــــــین کردســــت با من می پرســتی

ندانــــــــستم، در این ره خـــــام بـــــودم

تـو با سنـــــــگِ جفا پــــــشتم شکستی

نمـــــــی گویــــــم که باید بـاز گـــــــردی

کـــــــه دیـــــــدم با رقیــبانم نشســـــتی

زدی آتـــــــــش دلِ زارِ "رســـــــــــــــا" را

شـــــــده کارم کنــــــون آتــش پرســـــتی