نور دیده

چه حاصــــــل گر به دل شـــــوری نباشد

چه حاصل گــــــــــر غم و دوری نبــاشد

تمام حــــاصل از دنیا ،دلســــــت دل

نباشـــــد ، دیده را نوری نباشد

مصلوب

دلم بردی و ، گفتی خوب کردم

تو گفتی ، دشمنم مغلوب کردم

نبودم دشمنت، دلبسته بودم

به دارِ عشق تو مصلوب بودم

رعد و برق عشق

چنـــان ســـــــوزم بود در دل نهانی

که گوئی هست ســـوزی جاودانی

شــــــرر افکنده بر جانم شب و روز

نمـــــــانده بر تنم دیگــــــر توانـــی

زده زخــــــمی به جانم این زمــانه

گرفــــــته ریشه ی جــــانم نشانه

زبانم بستـــــه و پشتم شکـــسته

زده بر خـــــــانمان و ، آشــــــیانـه

زپا تاســـــــر لبا لب پر زخـــون است

زبان از گفـــــــتن دردم زبون اســـت

زنالیدن نبـــــــردم بهـــــــره ای چند

از آن ترسم که پایانش جنون است

یکی پرسیــــــد با کس جنگ داری؟

زدی سنــگی و ترس از سنگ داری؟

دلــــــــی آزرده ای در پیــــچ و تابی؟

هــــــوای عـــــشق رنگا رنگ داری؟

بدو گفــــــتم نمیدانی غــــمم را

نمیدانی چه میـــــــسوزد تنم را

تو بر آتــش نداری دست ،زینرو

چه میدانی غم ِ بیش و کمم را

"رسا" در درد و سوز و غصه غرق است

میان وصل و هــــجران ، کوه ِ درداست

نه میـــــــسوزم ز وصل و نی زهجران

زده رعـــــــدی به جانم وقت برق است

زرنگی

ندادی دل به دستــــم با زرنگی

دل از دستم ربــــودی با زرنگی

که یـــادت داد؟ این دادو ستد را؟

ندادی و گرفتـــــــی با زرنــگی

بد نمیشه

بیا یکــدم وفا کن ، بد نمیـــشه

دلــم از غم رها کن ، بد نمیشه

ســــرم بر سینه ات بگذار با مهر

بیا باما صــــفا کن ، بد نمـــیشه

اما ندیدی

دلم آتش زدی اما ندیدی

به عشــــقم پا زدی اما ندیدی

شدم بازیچـــــــه ی دســـت رقیبان

نگاهـــــــم کــــــردی و اما نـــــــــدیدی

تک گهر من

درد بر روی درد

ندارم همدمــــــی جز آه ســـردم

نداری آگــــــهی از ســـوز و دردم

چه میشد همدمی غمخوار بودی؟

نبـــــــودی درد آنـــــهم روی دردم؟

سودو و ضرر

نــــدارم حسرت بود و  نبـــودت

شدم آتش ،بســوزاندم وجودت

خیالت تا ابد در ســـــوز و آهم؟

ضرر کردم منو، بردی تو سودت

کار عبث

گفـــتم که هوای تو هوس بود و گذشـــــت

یک گل به میان خارو خس بود و  گذشت

آوخ که هنوز ســــوز آن سوزان است

این بارگران مرا عبث بودو گذشت

دل رنگین

بهر روزی به رنگی میــشوی دل

گهی سرخ و گه آبی میشوی دل

نمیــــدانم چـــــــه باید کـــرد باتو

تو آخر همچو سنگی میشوی دل

خصم جان

دل دیوانه ی من خصم جان است

عدوئی بهر جسم نانوان است

درون سینه می کوبد شب و روز

ز شرمش هست اینگونه نهانست

همسفر

آتــــــــش زده بودی به دل دربدرم تو

وآنگه ز  ره لطف شــدی همسفرم تو

من بودم ودل ،باتو و دل، همدم و همراه

دادم به خود امید، شوی مُشکِ تَرَم تو

بیقرارم

توئی سر زنده و ،من خوار و زارم

بغیــــــر از درد غــــــــــمخواری ندارم

زمانهــــــــــای گذشته رفته از دســـــــت

ولــــــی مــــــن تا قیـــــــــامت بی قــــــــرارم

دو روئی

بیا بس کن دو رنگی و دو روئی

نــــــدارم پیش مـــــردم آبـــــــروئی

چه لذت بردی از نامردمیها

زدی آتــــــــش اگــــــــر بود آرزوئی

فرصت از دست رفته

مرا عیب است دیگر  دل سپردن

که نزدیک است گویا وقت مردن

ولیکن دل هنوز آتشفشان است

ندارد فرصــــــتی به فســــــردن

دوای درد

ت

و گفتی من دوای درد دارم

دوائـی به رنــــــــگ زرد دارم

دوا داری برای قلـــــــب سردم؟

شده گلگون ز عشقت روی زردم

خراج

میرقصدو مسیر نگاهش به دیگریست

آتش به جان من زده ،کامش به دیگریست

مست است و ساغرش شده خالی ز خون دل

خون دل منســت و   خــــــــراجش به دیگریـــست

صبر

درد است تمام رنج بیمار

سوز اســــت به جانِ تب ِ تبدار

عشق است >کجاست جای انکار؟

صبـــــــر اســـــــت خلاصه آخــــــــر کار

آفریدگارا

خداوندا تو میدانی سرشتم

ندارم مـــــــن گله از ســـــــرنوشـــــــتم

که این هم هدیه ای ازجانب توست

جهنــــــــم داده ، گـــــــــفتی در بهــــشتم؟

تو میدانی که کوتاهست دستم

نوشــــــــتی درد و غم در ســــــرگذشــتم

چو من عاجز، تو بسیار آفریدی

بــــــــشد، از بد ترین خاک تو خــــــــشتم

نکردم شکوه سوزاندی پرم را

زحـــــــــقم من دراین دنـــــــیا گذشـــــتم

دلی دیوانه دادی سهم من را

شــده بــــــشکسته تا دادی به شـــــــستم

بگفتم تا چرا؟؟ دادی جوابم

من ایـــــــــن طالع به بخــــــــت تو نوشـــــــــتم

بیا و  پاک کن ، قادر که هستی

بـــــــگو انگـــار ایـــــــن دانــــــــــه نَکِــــــــــشتَم

تو گفتی من گلستان آفریدم

ولـــــــــی من اندریــن ســـــــــــوزان ِ دَشتــــــم

هزاران جور داری در کنارت

زمـــــــــــن بگذر که مــــــــن بد جور زشــــــــــتم

نمی خواهد "رسا" باید که را دید؟

نـــــــــــهادی بـــــــــار دنــــــــیا را به پــــــــــــشتم

اما....؟

شراب غم

زیبا پرستی

شرابی ده که مستی را پراند

زسر این رنج هستی را پراند

ندارم تاب ،دیگر طاقتــــم رفت

زسر زیبا پرستـــــی را پراند

حرامش باد

تو میگفتی

تو میگـــــــفتی ،امانــــت دار هـــــــــستم

چنان مورم که بی آزار هستم

تو گــــــــفتی با دلت مــــــــــن مـــــهربانم

برایش همدمی شیرین زبانم

تو گفـــــــــــتی سوز دل درمان کـــــنم من

توگفتی مشکلت آسان کنم من

تو میـــــــــگفتی برایم دل عزیز اســـــــــت

که میدانم دلت مردم گریز است

تو میـــــــگفتی گلـــــــستانش کنـــــم من

دو روزه طاق بستانش کنم من

تو گفتـــــــــــی دل تهی از غم پــــــس آرم

چنان گل پیش رویت میگذارم

تو میــــــــــگفتی نســـــــــوزانــــــم دلــــت را

چودادی ،حل شده دان مشکلت را

تو گفتــــــــــی میکـــنی با دل مـــــــــــدارا

بیادش آوری هر دم خدا را

مـنِ ساده چه آســـــــــان دل نــــــــــــهادم

تو گفتی دل بده ،منهم که دادم

زبس گفتــــــــــی و گفتـــــــی خام گـــــشتم

به پیشت همچو بره رام گشتم

بدادم دل بدســــــــــــت گـــرگ خونـخــــــــوار

چرا کردی دلم را این چنین خوار؟

دلـــــــــــت آمد ؟ چنیــــــــــنش کرده ای زار؟

مرا بادل .دلم بامن گرفتار؟

ببین از دل نـــــــــمانده هیــــــــــــچ باقــــی

نمانده دیگر از بهرش دِماغی

"رســـــــــا" را کــرده ای شــــــــرمنده ی دل

فقط یک لحظه از دل گشت غافل

زدستت جام گیرم

نمی خواهم زعشــقت کام گیرم

شوی ساقی ز دستت جام گیرم

کمـــــی با من مدارا کـــن تو جانا

که تا شـــــاید کمـــــی آرام گیرم

درپیچ و تابم

تو میدانی که  ، من مست و خرابم

مده جــــــامم که خود جام شــرابم

شدی ســـــاقی بدســـتم باده دادی

چـــــو مویت این زمان درپیــــچ و تابم

گذشتن کار من نیست

تاجان استوارم

زمــــن مگذر که تا جان اســتوارم

که دست از عشق تو من برندارم

نمیـــــــدانی چه کردی با دل من

که تو صیاد هستــی من شکارم

چرا خواهی پشیمانم کنی تو؟

بیا بر گرد

با سوز میسوزم

رفتی و دلم به خون نشاندی

غم را تو به خانه ام کشاندی

دادی چو شراب از لب لعل

از تلخی آن مرا چشاندی

لعنت بر این عشق

همدلی با دل

خود داند و دل

تو سودای شــــــــب و روزم چه دانـــی؟

نه میدانی نه میـــــخواهی بدانی

تـــــو دنیــــــــائی برای خویــــــــش داری

خبر کــی از درون ریش داری؟

مــــــن آتـــــــش در درون سینـــــــــه دارم

شراری سرخ در آئـینه دارم

مــــــــرا اینـــــــگونه یارب آفــــــــریــــــده

چنین نقـشی برایم او کشیده

از آن دوران که چشـــــــمم راگشــــــودم

فقط نالیــــدم و ،غم را سرودم

بــــــــجز نامــردمی از کــــــس ندیـــــــدم

فرو خوردم زهرکس هرچه دیدم

هـــــــــرآنــــچه داشتـــــــــم ایثار کــــــــردم

به سیلی سرخگون رخسار کردم

به امــــــــیدی که حــق باشــــــــد پناهــــم

اگر کردم گنه بخـشد گناهم

ولی افســــــــوس ره بیـــــــــهوده رفتـــــــم

ره دشــوار را آسوده رفتم

بـــــــــباید عقل میکـــــــردم درایـــــــــــن راه

که صدره هست من افتاده درچاه

تو کی خوانــــــــی زرویم عمــــــق دردم؟

چو پائیزم پر از سرمای زردم

"رســـــــــا" دردش نهانــــــــی بــــــــود ای دل

فقط خود داند و خود داند و دل

سرت را بر نگردان

مدارا کن

ترا از دست دادن بود اما

مرا شرمنده کردی

جای خالیت به بَرَم

عشق و عاشقی چیست

اگر عشـــقی نباشد عاشـــقی چیست؟

وگر عاشق نباشد ،عـــشق گو چیست؟

یکــــــی باید بــــــسوزد از دل و جــــان

یکی گوید که عشق و عاشقی چیست؟

غمینم

به دل سوزم به دیده من غمینم

به روز و شــــــب چنانم یا چنیــــنم

مپـــــــرس حالم زهر بیـــــگانه زیـــــرا

بــه رخ چــــــــون نــــــــوگل روی زمیـــــــــنم

سقف کاهگلی

دور باطل

کاش میــشد که مرا یار شوی

یا که یکــروز گرفتار شــــــوی

زانکه در سینه دلی نیست ترا

سخت دانم که دل آزار شوی

دل نــــداده طــلبِ دل کردی

طلـــــب دل تو ز عاقل کردی

چون ندادست طلبکار شدی

این چنین دور تو باطل کردی

چون گرفتــی دل من هار شدی

همــچو ضـــــحاک مرا مار شدی

به خیالت که چو من بـــــسیارند

لیک دیدی که خس و خار شدی

گرچه خنــدی تو به لب، زار شدی

چون منِ زار گرفتـــــار شــــــدی

حالِ من هـــمچو "رسا" فهمیدی

آخرش بیکــــس و بی یار شدی

مشک تُرَم کن

خارو خس

بازآمدی

بـــــاز دیدم آمـــــــدی در خـــــــواب مــــــن

با هــــــمان چشــــــمان مست و دلنـواز

باز دیـــــــدم صـــــــورت زیبای تـــو

با لــــــبانی پر ز آهنــــــگ نــیاز

باز دیـــــــدم قامت دلجوی تو

درمـــــیان گلشنی چــون سرو ناز

باز دیــــــدم رشـــته ی گیـــسوی تو

ریخــــــت روی صــــــورتم وقــت نماز

باز دیـــــدم پا به ســــــویم میـــکـــــشی

آسمانــــم میــــــــکنی پــــــر رمــــــــز و راز

بـــاز دیــــــــدم دلـــــــربائــــــی میـــــکنی

من به قـــــــربانــت مکــن اینــــگـــونه ناز

سوخــــــتم از هــوشیاری بعد خــواب

چون "رسا" داندچنین سوز و گداز

اَمان ای دل

فال بد

گوئیا بد بود فالم،کین چنین افسرده حالم

زندگانیّ گذشــته   بین که گردیـــــده وبالم

نیست امیدی به فردا چون گذشته سن و سالم

من ســــرشکی پر زخونم ، غم شـــده ثابت خیالم