بار غمها

رنگ زردِ آســـــمان از رنگ مــــن رنگین تر است

از سرشک سرخ لاله ،چشم من غمگین تر است

خون دلهـــــــا خورده اما نـــــــشانش گم شـده

از جهانـــــی غم کنون بار دلم سنـــگین تر است

دست تهی

سخت است درون دیده غم را خوردن

با دســـت تهــــی بار گران را بــــــــردن

سخت است بخندی و به دل خون بخوری

امــــــا به ریـــــــا دل از حــــــریفان بـــــردن

دار است جهان

من رشـــــــته ی مـــــهر پاره کــــردم

سوزِ دل خویش چاره کردم

بـــــرلــــــب بـــــرســــــیده جــــانِ زارم

چشم طمعی ز کس ندارم

مـــــــن داد ز دادرس  نـــــــخـــــــواهــــــم

خار است جهان و خس نخواهم

دیــــــــدم که جـــــــهان پر از عـــــذاب است

دلسوخته تر ز دل،، کباب است

دیـــوانه شـــــــدم کجاســــــــت عـــــــاقل؟

قومیست ز خویش گشته غافل

آنـــــــی که جـــــهان چـــــنیـــن بــــــــنا کرد

ما را زچه رو بخود رهاکرد؟

درد اســـــــــت جــــــــهان بــــدون چـــــاره

بیهوده مکن تو استخاره

اینــســـــت "رســـــــــا" نــــــهایـــــــت کار

دار است جهان ،تو بر سر دار

عشق تو به آتشم کشیده

من از همه دل بریده بودم

وقــتی که ترا ندیــده بـودم

عـــــشق تو به آتـــشم کشیده

ایــــن آتــــش و آب را که دیــــــــده؟

از عـــــشق تــــــو بـر خــــــدا رسیدم

وین عـــــشق بـــــجز خــــدا نــــــدیـــــدم

از سیـــــــنه کـــــــشیـــــده ام مـــــن آهـــــی

آتـــــش بـــــــه دلــــــــم زده نــگــــــاهـــــی

ســــوزم بــــــرســـــــد بـــــه آســـــمانــها

کانـــــــجا نـــــبــــــود گـــــر نـــشانــــها

اکنـــــــون تـــو ببــــین چــه داغِ داغـم

غــــــمـــــها هــــمه آمــــده سراغم

ایـــــدل تو ببیـــن، تو شام و روزم

من همچو "رسا "بشب فروزم

خدایم نبودی

عشق زمین

تا بی نهایت

بدی کردی به من تا بی نهایت

نپرسیدی تو حالم در نهـــــایت

چنین گوید دل دیوانه ی مــــن

نخواهم کرد هرگز من رهایت

بی نشان

پـروا نکنم ز بی نــــشانی

غمهای مرا فقــط تو دانــی

میسوزم و مرهمی نباشد

آتـــشکده گشته زندگانـی

از دست رفته

آشفته ام مپرس چو مــــویت ، شدم چرا؟

دیوانه ام که رهزن کویت ،شـــــــدم چرا؟

دردم دوا نمــــــیشود از شــــــور عاشقی

عاشــقترین به رنگ و به بویت شـــدم چرا؟

صـــــــــدها هزار مرتبه گـــــفتم به خویشتن

شـــــــرمنده ام که عاشـق رویت شدم چرا؟

از مـن مپوش چــــــهره که رفتــــست طاقتم

چون قبــــــله ای که بسته بسویت شدم چرا؟

آخر چــــــرا چنیــــــن و چنانم تو کـــرده ای؟

از مــــــن مپرس مـــست صیویت شدم چرا؟

دیوانــــه تر ز من به خـــــــیالت مــگر رسد؟

بر گو"رســـــا"که سنگ سبویت شدم چرا؟

کو تکیه گهی؟

جفای روزگار

من از تو بجز جفا ندیدم

دردی تــــــو و، من دوا نــــدیدم

عمریــــــست که دل به آه بــــستم

در سینـــــه ی خود دلم شکـــــستــم

تاکی بکشم ز سینه فریاد؟

کو دادرســـــی ، رسد به بیــداد 

از ناکـــــس و کــــس دگـــر بریــــدم

جــــز درد و عــــــــــذاب مــن نــــدیـــــدم

گفتند ببین جهان قشنگ است

این پـــــرده ی صد هزار رنگ است

در گــــــردش آن غـــــبـــــار دیـــــــدم

زین باغ نـــــــــه گل، که خـــــــار چـــــــپدم

کو دادگری که داد جویم؟

از رنــــج ، سیاه گشــــته رویم

جــز جــــــام شـــــــرنگ کو نصیبی؟

جــــــــز درد و بــــــــلا یَبُد طـــــبیــــــبی

بیچاره "رسا" که در عذاب است

دل هـــــست ، ولی دلی کباب است

ناز شستت

تنهای تنها

من آنم

من و آئینه

دل هوسباز

در دل هوسم بود ترا باز ببینم

ای خوبترین، خوبترین، خوبِ زمینم

امیـــــــــــــــد دگر رفت زدنیای خیالم

در خواب مــــــــگر من گلی از باغ تـــو چینم

بسازش از نو

ماتم سرا.

خراب عــــــــــــشق آبادی ندارد

چو در بنــــدیست ،کآزادی نـدارد

علاجی نیست این ماتم سرا  را

 دراین مخروبه دل شادی ندارد

کجا نالم؟

کجا نالم ؟ که را دارم بنالم؟

شده آتش تمام شور وحـــالم

نپرسیـــــــدست کس حال دلم را

چرا آتـــــــش گـــــــرفته پّر و بـــــــالم

می پرست

سر رشته ی عشق را به دستت دادم

خود را به خــمار چشم مستــت دادم

جز دردنبــــــود حاصــــلم از این عشق

من باده به چشم می پرستـــت دادم

رنگ دوری

بیا بامن سفر کن تا صبوری

که گفتت عشق دارد رنگ دوری؟

زبــــس گفتم، زدل مـــــن ناله کردم

زیــــــادم رفـــــت گـــر بــــــودم غــــــروری

حال امشب من

تو هستی تا دلی در سینه دارم

من آتش زیر خــــــاکستر گذارم

نمیدانـــی چه حالی دارم امشب

به رویا هــــــا ترا من میـــسپارم

آزادم کن

حالاکه شکسته ام تو آبادم کن

از غم برهان ، بیاکمی شادم کن

تاکی بزنی به سینه ام سنگ جفـا؟

از بنـــــد ِ غم و درد تـــــو آزادم کــــن

رب النوع عشق

تو رب النوع عشق و آرزوئی

ندارم پیش عــــشقت آبروئی

تو دربان بهـــــــشتِ عــشق پاکی

مـــــنم آلوده ی دنـــــــیای خـــــــاکی

نـــگاه اولینت جانم افسرد

مرا باخـــــــود به دنیای دگر بُرد

به جان مـــن شراب عشق پاشید

مـــــــــرا در آینه، امــــــــا تـــــــرا دیــد

شدم ازعشق مستِ مستِ و بیتاب

گــــــرفتم بال انــــــــدر عالــــــم خواب

نمیـــــــدانی چـــــه حالی داشتـــم من

به روی ابــــــر گل میــــــکاشتـــــم مــــن

رها بودم چو باران بهاری

خـــــدا میــــکرد روحــــــم آبیاری

هنـــــــوز از عشق مـــستم تا به امروز

که هــــــر روزم بشد مــاننـــــــد نـــــــوروز

نباشد در سرم دیـــگر هوائی

کجـــــا گم گشته ای ، اکنون کجائی؟

بیـــــــا دستم به دامانـــــــت وفــــــا کـن

که گفــــــتت با "رســـــــا" اینـــــــگونه تـــــا کن

آتش کمترین است

دل تنگم ز هـــجــرانت غمــــین است

به دیدارت به هر جا در کمین اسـت

ترا گــــم کــرده ام آتـــش به جــانم

مگـــو آتش که آتش کمـــترین است

بره و گرگ

تو گـــــــشتی گرگ و منهم بـــــره ای رام

به دستـــــم دادی از خون دلــــــم جام

شدم مست ازمی خونِ دل خویش

خیالم بر گفتم از لبت کام

آتش نگاه

گفت برو

گفتم از ماتم دل، گفت برو

گفتمش از غم دل، گفت برو

گفتمش سوخته ام چاره بگو

خنده کردبرسخنم ، گفت برو

شرم دارم

مردم آزار

من بودم و دل، نبــــودی آن روز

هرروز برایمـــــان ،چــــــو نوروز

تـــو آمدی و دلم ربودی

تو هم سخن دلم نبودی

بــــــردی دل مــن به مـــــــیهمانی

تـــــــو قدر دل مـــــــرا چه دانـــی؟

افتاد دلم به زیر پایت

این بود تمام اشتباهت

رفتـــــــی دل دیــــــــگری ربــــودی

افـــــسوس که دزد دل تــــــو بــودی

دل را چو زخاک بر گرفتم

بوسیدمش هیچ هم نگفتم

دیـــــدم که دلـــــم دگــــر نــشد دل

گِل بــــــــود دگــــــر نبــــــود آن دل

آوخ که دلم زغصه افســرد

برروی دودست من دلم مُرد

تو دزد دلی ،  "رســــــا" گنـــــــه کار

دل داد بـــدســــــــت مـــــــردم آزار

دل ویران

هوسهایت مرا دیوانه کرده

گدائی ساکن میخانه کرده

نه میائی نه میپرسی زحالم

غم تو خانه ام ویرانه کرده

دریغ

هرکس که ترا دید به من گفت دریغ

چون حال به پرسید به من گفت دریغ

کردی تو چنــــان مرا دریـــن راه خراب

هرکس که مرا دید به من گفت دریغ

سپر بلا

کار غیر از تو نبود

دردلم جـــــز جای تو جای کس دیگر نبـــود

درسرم جز عشق تو عشق کس دیگر نبود

رفتـــــی و آتش به جانم زد شــرار رفتنت

جـز تو این نامردمی کار کس دیگر نبــــود

خواب خوش دوشین

حق اوست

آنچنان کَـــردست با مـن روزگار

اَنگبین گشته به کامم زهـر مار

گر عجوزه نام دارد، حق اوست

از بنـــــی آدم در آورده دَمـــــار

دل شیشه ای

ای کاش که سنگ بود این دل

یا رنـــگ به رنــــگ بود ایــــن دل

افسوس که نازک و ظـــــریف است

از بــــــهر تــــو تنــــــگ بود ایــــــــن دل

دلداده ی خموش

تاکی اسیر باشم و دلداده و خموش؟

عمریست بار نگاهی کشم به دوش

بگذشته ام زتو که رهایت کند دلم

اما چه سود؟ یادتو آرد ز دل خروش

یاد چشمانت

یاد ِ چـــشمانت رود از خــــاطرم؟؟

آه ایــن باشـــــد خیالِ باطلــــــم

کاش میــــبردم ز خاطر مـن تـــرا

کاش هـــــــرگز من نمیـدیدم تـرا

مــــــی برد یادت مــــــرا تا بیکران

تا بـــــــجائی کو ندارم مـــن نشان

می کنم بازی به عـشقت در خیال

میـــــــرسم تا مـــرز دنیای وصال

آتــــــش عــــشقت تنم را سوخته

رســــم مجنون را به مــــن آموخته

من کجا و ؟رسم مجنـــــونی کـجا؟

گـــشته ام از خویشتن و خود جدا

تا به کی باید "رســــا" این سوختن؟

بایـــد انــــدر گور هــــــم اَفروختن؟؟

سکوت در بیکران

نیمه شبها در سکــوت بیکران

آنزمان کز دیده ها هستم نهان

دل به دریا میــــــزنم درآن زمان

از زمین پَر میکـشم بر آسمان

میروم همــچون کبوتر نرم و شاد

تا به نزدیک افـــــق هـــــمراه باد

میکــــــشم خود را بسوی بیکران

مـــــــیبرم مــــــن خاطراتم را زیاد

آســــــمانی میشوم ســــر تا به پا

میــــــشوم از قــــیدها  آنجا رهــا

نــــور باران میـــــشود جــان و تنم

خوانده گویا پیش خود ،من را خــدا

باد و بــــــاران یارِ روزان و شبـــــم

فارغ از هـــــــر رنج و از سوز و تبم

همنـــــشینِ اَختــران و کـــــوکبم

جز خــدا نــــــامی نیاید بر لبـــــــم

باز گویا مــــــست رویا گشـــته ام

همچو طوفان خسته و سر گشته ام

بـــــسته ام خود را به سقـــف آسمان

از خیـــــال و خــــــوابها پُر گشــــته ام

کاشکی امــــشب" رســـا" لب وا کنی

پیـــــــشِ یارب عــــقده ی دل وا کنی

بــــــشکنی ساغر بـــــسوزانی قلم

قیـــــــدها از دســــت و پایــت واکنی

حال پریشان

ببین حالا شدم سر در گریبان

زبس دیدم عذاب از ایــن و از آن

کسی بامن نکـــــرد درد آشــنائی

ســــزاوارم بـــــدین حال پریــــــشان

گنجینه ی جفا

لطف صیاد

لب فرو بسته به، ز بیداد است

گریه و خــــنده حکم فریاد است

گرچـــــــه غم آب میـــــکــند دل را

مرگ بهـــــتر ز لــــــطف صــــیاد است

فریاد میزنم

تو نیستی که ببینی ،زچه فریاد میزنم

بیداد دیده ام مـــــن و هی دادمــیزنم

وقتی تو نیستی، بکه گویم غم فراق؟

گـــــویا که داد ،بررخ بیداد میـــزنم

از بــاغ آرزو ،بـــــخدا گل نچیـــده ام

بر آتــــــش دلم ، تو ببیــن باد میزنم

پر گشته ام ز حــسرت دیدار روی تو

صـیدی شدم ،که طعنه به صیاد میزنم

حالا بیا بــبین که چــــه آمد بر روز من

یک صورتک به صــورت ،ناشاد میزنم

شد ســــوختن به خدا کار هر شبـــم

با دست خود تبر، به ریشه زبنیاد میزنم

آوخ"رسا" نشد ،که شوی خسته از سخن

باش هم چو مــن که خنده به جلاد میزنم

خودت هم سوختی

دار مکافات

که گفتت؟

چرا رو بر گرفتی؟

مرا دیدی ،چرا رو برگرفتی؟

نکرده عاشقی ، رو بر گرفتی

زدســـــت دیگری ساغر گرفتی

شدی مـــست و زما رو بر گرفتی

ناله ی بی صدا

مگر از مهر کردنها چه دیدی؟

چه دیدی کین چنین از من بریدی

زدی تیغـــی زدرد و غم به جـــــــــانم

غمــــــم دیدی ، صــــــدایم کی شنیــــدی؟

غم ما را نگه کن

بیا دل دادن ما را نگه کن

غمِ بیش و کم ما را نگه کن

بیا بنشین کنار ما دو روزی

تو غم در دیده ی ما را نگه کن