دنیای رنگا رنگ

مرا بردی به دنیای قشنگی

کشیـــدی پرده های رنگ رنگی

به اوج سبـــــز رویاهای کـــــشاندی

رسیـــــدم آخـــــرش بر صــــخره سنـــگی

حال ما

آواره تـــو کرده ای و رفتی زبَرَم

با سـوز و غم و هجر ببین همسفرم

گفتـــــــند زحال ما دلت ســـــــوخته بود

گـر راســـــــت بُوَد ،بیا و، بنــشین بـــــه بَرَم

ساغر درد

پروا نکنم زدرد ، چو می در جوشم

پرورده ی دردم و از آن مدهوشم

جز درد نبوده هیچــــکس یاور من

من ساغر درد نی، قدح مینوشـم

باغ جهان

داغیست مرا که چاره جز آتش نیست

آن مست منم که ساغرش یارش نیست

از باغ جـــــهان نچیده ام غیـــــــر از خار

این چـــــرخ کبود گل به بازارش  نیــست

آزار مده مرا

آزار مده مرا ببین خسته شدم

چون مرغ شـــکسته بال و ، پر بسته شدم

آزار مده مرا رُخم گلگون است

احـــوال مرا مــپرس، چون مجـــــــنون است

آزار مده مرا دلم رنگین است

ایـــــــن درد برای دل من سنگــــــین است

آزار مده مرا ، چه کردم باتو؟

دیدی کـــــــه چه کردی و؟چه کـــــردم باتــو

آزار مده مرا، مسلمانم من

آن بنــــــده پاکِ ســــــر به فــرمانم مــــــن

آزار مده مرا ، ببین پژمردم

اندازه یــــــک جهان غــــــم دل خـــــــوردم

آزار مده مرا دگر بُبریدم

جــــــــز درد و عذاب ،مــن زتو کــــــی دیدم؟

آزار مده مرا چرا دل بردی؟

تو جای شـــــــراب خون مـــــن را خــــــوردی

آزار مده مرا ، خرابت گشتم

من هــــــمچو "رســـــــا" ز عالمی بگذشتـــــم

طاووسِ صد رنگ

همه دانند بامن جنگ داری

نشستن پیش من را ننگ داری

ولی من عاشق و مست و پریشم

تو چــــــــون طاووس صـــــدها رنگ داری

بادیه عشق

در پای درخـــــــت عشق خون باید ریخت

از عقل درین بادیه ،باید که گــــریخت

از آب حـــــذر بکن، به آتش پیوند

با دردو بلاو  هجر باید آمیخت

کو مَحرَم؟

سرریز شدم زدرد و غم، کو مَحَرم؟

تنها و غریـــــب مانده ام ، کو مَحَرم؟

از دشمن و ازدوســـــت ندیـــدم کَرَمی

اینگونه جهنـــــم است جـــهان ، کو مَحَرم

هوسها این چنینی

ندارم من گله از بیوفائی

نمیپرســـم ،چرائی؟ یا کجائی؟

نمــــــیگویــــــم دلم را از چه بردی؟

چرابـــردی؟ بـــــه دســت کی سپــردی؟

نمــی خـــواهــــم زکـــــس آزار بینی

تو بـــــد کردی، مـــبادا بد ببـیــنی

نـدارم شکوه ای،خـواهی بسوزان

مراکن شمع در بزمت، فروزان

نـــــدارم آرزوی بــــــــا تو بــــودن

نــــــمائـــی دلــبری ، یا دل ربــــودن

نمــــــــیگویم به پای مــــــن تو بنشین

بـــــرایم بــــــاش همــــــچون مـــاه و پروین

فــــــقط خواهـــــــم فقط من را، ببینی

"رســــا" دارد هوسها ، این چنینی

آشنای درد

دلم را مبتلا کردی ، دریغا

مــرا بی دل رها کــــــــردی،دریغا

نگفتــی بینوا بی دل چه سازد؟

بدین دردآشنا کردی، دریغا

جانم ستاندی

شراب عشق را بر من خوراندی

ولیکن، پیش من هرگر نماندی

نباشد مردمی کاری که کردی

بدین ترفند از من جان ستاندی

نبودی جفت من را طاق کردی

لب شیرین خدا دادَت، دَمِ سرد

دَمِ سردَت ،چه بر روز من آورد

شکستی بال و بر پایم زدی بند

زدی برحال و برروزم تو لبخند

سزاوار چنین حالی نبودم

تو سوزاندی تمام تارو پودم

دل دیوانه ام مشتاق کردی

نبودی جفت ، من را طاق کردی

شده کارم همیشه ناله کردن

تو هم کارت ، جگر صد پاره کردن

بریدم من ،زبس نالیدم از تو

جفا دیدم ،جفاها دیدم از تو

چرا با من سر یاری نداری؟

"رسا" را این چنین تنها گذاری

قاتل من

ســـــرشتند گوئیا با غم دل مـــن

همین باشد ، تو گوئی مشکل من

بجز غم در سرایم نیست مهمان

همین مهمان شد اکنـون قاتل من

دنیای خیال

راحت حان منی گر چه زتو بی خبرم

به خیالِ تو ز رویای خوشی میگذرم

سفری هست بسی ناب به دنیای خیال

اندرین خواب تو هستی همه جا همسفرم

همه دیدند چه سان واله و شیدای توأم

جای تو بود غمت همدم شام و سحرم

روزها در عم تو شام شود ، هست امید

که بیائی تو به شب دردل رویا بِبَرَم

هرچه دل پر شود و کوه بگردد غم تو

رفت از دل هوس و  مانده بَرَم چشم تَرم

 روزن چشم ببستم که ندارم هوسی

رفتم آنجا که نبودست ز بودم اثرم

توچه دانی که چو من بسته دامی نشدی

 من به مانند"رسا" سوخته شد بال و پرم

خواب و خیال

تابــــــش روی تو شد جای مه و خورشیــــدم

گرچه شــــــب بود ولی روی ترا میــــدیدم

آتش عشق چنان کرد مرا مست و خراب

باهمه مستی خود ،خواب ترا میدیدم

همه گفتند مکن با دل خود ناپدری

چکـــنم من همه جا نقش ترا میدیدم

گــــــرچه رفتی ز برم باز هـــــــوایت دارم

مســــــــت و هشیار ،بـــــهر حال، ترا میـــدیدم

چه کــــــسی گفت که غایب برود از دل تنگ؟

تــو شــدی غایب و من،جای ترا مـیدیدم

من نیازم بتوبیش از هوس تشنه به آب

چون سرابی منِ لب تشنه ترامیـــــدیدم

بر هـــــمه جان و تنم جز تو کــــسی یار نشد

مــــن درون تن و جـــان روی تــرا میــدیدم

بینواتــــر ز"رســــا" نیســت درین دربدری

که چو اومن همه جاخواب ترا میدیدم

میسوری ز سوزم

مــــسوزانم که میسوزی ز سوزم

شوی شب،گرکه شب سازی تو روزم

چـــــــو داور هســـــــت،گیرد دادم از تــــو

بــه درگاهش دو چشمم را بدوزم

او دارد خواب مادرش را می بیند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

وقتی سنگ نقش دامن مادر رابازی میکند

طپش قلب مادر را ندارد

گرمای دامنش را ندارد

بوی مادر راندارد

دست نوازشگر مادر را ندارد

باد نقش دستهای مادرش را بر روی 

موهایش بازی میکند

لالائی هم برایش میخواند

ولی نفس گرم مادر را ندارد

کجاست؟؟

چشمان نگران مادرش

از اینکه زیر سرش نرم نیست

کمرش به درد می آید

پاهایش خسته میشود

رو انداز هم ندارد

اشک گرم مادرش 

روی سنگ

او دارد خواب مادرش را می بیند؟؟؟؟ 

تکیه گاه

مَبَر از سینـــه ی تنگم امیدم

که من از زندگی خیری ندیدم

ترا دیدم تو گشتی تکیه گاهم

گران آن را به نرخ جان خریدم

اما نه با من

تو بودی مهربان ، اما نه بامن

به تن آرام جان، اما نه بامن

همه گفتند تو شیرین زبانی

بلی شیرین زبان، اما نه بامن

اما ندانی

مرا  آزرده ای ، اما ندانـــــی

شدم چون مرده ای، اماندانی

بشدخونم شرابِ سرخ دستت

نشستی خورده ای ، اما ندانی

مرا ، تو

چــــــرا با درد آلودی مــــــرا، تـــــو؟

چــــو گل بودم که پژمردی مــرا، تو

دلــــــت آمد چنین آری بـــه روزم؟

چه بد کــــــردم که آزردی مــرا، تو؟

ندانستی که دل خوش کرده بودم؟

همه شب چون سحر بودی مرا،تو

فــــــرو بستم لبم از شکــوه کردن

بکردم هــــــرچه فرمودی مـــرا،تو

نـــــدیدم مرحمت از تو نـــــدیــدم

کشیـــــدی سوی نابودی مــرا ،تو

به پیشِ هــــمگنان خوارم نمــودی

ببـــین این سان بفرســودی مرا ،تو

به کامم جز هلاهل کی نــشاندی؟

ندادی شهد تا بــــودی. مـــــرا، تو

زدستــــــت لحظه ای جانم نیاسود

به سنـــگ غم بکوبیــــــدی مرا، تو

چرا با من چنیــــن کردی ؟چرا تــو؟

بــــه آتش بـــس فروزاندی مـرا ،تو

تو سوزاندی "رسا" را ای دریـــــغا

هــــــمه دیدند . نادیدی مــــرا، تو

مفتِ چنگت

زیبــــــــائی

شبی را بد تو سرکن

بیا با من شبی را بد تو سرکن

شبی بامن بمان شب راسحرکن

ببین جان میکنم قربانی تو

همین یک شب غمم از دل بدرکن

نمی دانی چه دردی دارم ازتو

بیا چشم رقیبم پر شرر کن

عجب دارم از آن چشمان مستت

به جامی می مرا خونین جگر کن

دل خونین من قابل نباشد

بیا خونین دلان را باخبر کن

خداداند که طاقت دادم از دست

بیا حالم از اینها هم بَتَر کن

"رسا" را سینه مال آمال درد است

زجورو از جفا امشب حذر کن

یار دل آزار

اگر دل هســـــــت؟  دلدارش تو هستی

اگر غم هست ؟ غمخوارش تو هستی

اگر عشـــقی به سینه میزند رنگ؟

فقط یار دل آزارش تو هستی

راضیم من

شرابی تلـــــخ باشی ، راضیم من

شوی آتش به جانم ،راضـــــیم من

اگر خــــونم بریـــــزی باز هم ، باز

به دادن خون به پایت، راضیم من

خود کرده

ا

اگرخواهی که درحسرت نمیری؟

دلــــــت باید ز دلبر پس بگیری

نباشد هیچ کس بهر تو غمخوار

خودت در دام خود کرده اسیری

گرداب

میزنــــم فریاد، در گــــرداب خویش

تا که می بینم ترا در خواب خویش

حســـــرت بیـــــدار بودن کو مــــرا؟

مست هستم از دل بی تاب خویش

بی سرو سامان عشق

سرو سامان به کار عشق ناید

دوا،درمان، به کار عشق ناید

همه درداست و رنج و بیقراری

ره آســـــان، به کار عشق ناید

شرابِ تلخ باید خورد از عــشق

عسل نوشان،به کار عشق ناید

بیا با عشــق در دلها ســفر کن

چمن زاران ، به کار عشق ناید

دریـن ســـوداگریها جان ببـــاید

رُخ شـــادان ، به کار عشق ناید

فرو خوردم به سینه دردِ خود را

"رسا" تاوان ، به کار عشق ناید

دل بیمار

دل زهـــرکس می برد ،دلدار ما

او نباشــــــد عاقبت عمخوار ما

او بــکار خویشتن سردرگم است

کی کــــند درمان، دل بیمار ما؟

کار عاشقی

به کار عاشقــی ، بودی نباشد

دراین سوداگری ،سودی نباشد

زکار عاشقـــــان سرمـشق باید

که می سوزد ولی، دودی نباشد

نام تو

خوشم بایادتو ای یار جانی

که نامت هست بردل جاودانی

نترســم از گذشت هــفته و ماه

اگر چـــــه هست ایــــن بار گرانی

به عشق نامت از هرکس بریدم

مراتنها توئـی دلــــــدار، دانی؟

دریع ازلحظه های رفته برباد

که جـــز رویا ندارم هم زبانی

به امــــید وصـــالت بردم از یاد

همه شور و شـــــررهای جوانی

زبس دردم فـرو دادم به ســینه

زرخـــسارم تو درد را نخـوانی

دریغااین زمان نام تومانده

دریــن راه و گـــــذار زندگانی

"رسا"رابهره ای دیگرنماندست

که دارد هرکس اسراری نهانی

نصیب من

زدی زخمم

تمنـــــایم ز تو پـــایان ندارد

زدی زخمم ،بزن ،تاوان ندارد

بهر جا پا نهادی دیده ام بود

به مثل تو کسی جانان ندارد

دنیای عاشقی

به بســـــتان گل اگر روید، زعشق است

همه رنگیـــــزه های گل ، زعشق است

نسیـــم و ،شبنم و، اشک و ،گل و ،می

ســـــرود باد و   بارانها ، زعــــشق است

دل بــــــی طاقت و فـــــریاد  ســـــرکش

به تنـــــهائی نشـــستنها ، زعشق است

مـــــیان دوستــــــان ســــر در گــریبـــان

هــــمه عـزلت گزیدنــــــها ، زعشق است

اگر روشن شــــــود شبـــــــهای تـــاریک

شــــود تابان، شود رخشان، زعشق است

خلاصــــــــه عشق ســـــردمدار دنیاســت

"رســـــا" ،بود و   نبودنها ، ز عشــــق است

شرمنده

مرا بیمار دیدی خنــــده کردی

زدرد و غم دلــــــم آکنده کردی

مرا سـوزانده ای با خنده هایت

مرا پیــش همه شرمنده کردی

کتمان نکن

آمــدی تا خانه ام ویران کنـــی؟

درد را در جان من مهمان کنی؟

آنچه کردم .این سزای من نبود

وعده هایت را چرا کتمان کنی؟

عالم مستی

سرود عشق چنین حاصلی پدید آرد

که قطره  آبِ نهان را ،چو شبنمی زاید

بروی گل ندهد رنگ ،جز طراوت گل

به عشق ،روی زمین ،آسمان گهر بارد

تمام گرمی آتش ز گرمی عشق است

اگر که عشق بمیرد ، جهان شرر بارد

بسوختم نزدم دم درون لذت خویش

"رسا" که عالم مستی چه عالمی دارد

جانِ جان

شــــدی آتش فکندی شــــعله برجان

شــــــدم از دیدنت جــــــانا پشــــیمان

کنون ســازم به آتش ،این عجب نیست

که آن آتــــش شــــده بر جــان من جان

چرا از چشمت افتادم؟

چـرا از چـشمت افتادم؟ چه کردم؟

تو میگوئی خطا کردم؟ چه کردم؟

چرا بامن بهرســــازی ،نســـازی؟

بگو آخر چه بد کردم؟ چـــه کردم؟

کاشکی

کاشکی جان را نمیدادم به تو

دین و ایــمان را نمیدادم به تو

حالــیا وای از دل بیـــمار مـــن

کاشکی دل را نمـــیدادم به تو

آزرده شدم

آزرده شدم ترا خبـــر نیست

بیمار شـــــدم ترا خبر نیست

بیــهوده شـــــدم اسیر و پابند

من مرده ام و ،ترا خبرنیـست

خار ِ دل

زسر تا پا گرفتارِ دل اَستم

بُدَم آتــش کنون خار دل اَستم

یکی آیـــــد بگیـــــرد دســـت و بالم

که مــن خــــود این زمان بارِ دل اَســــتم

به جفا میگذری

دیدمت همچو غزالی که زما میگذری

آتـشم زد که چرا ســر بهوا میگذری؟

کاش میشد که نگاهی بکنی بر نگهم

تا ببینی زچه عشـقی چو صبا میگذری

ساختم با غم هجران و زخود بگذشتم

به که گفتی که،زما بی سروپامیگذری؟

دل فرو ریخــت چو بویت زفـــضا بوئیدم

تو چه دانی به چه حالیم و ،زما میگذری

نــازها کـــردی و ،ما ناز خریدیـــــم زتو

هــمه گفتند به گوشم، به خطا میگذری

لب لعل تو بـــدیدیم و هـوس را کشــتیم

درعجـب مانده ام اکنون که چرا میــگذری؟

شاهدم هست دل غمزده ی تنگ "رسا"

دل فرو ریخت ، که از مـا به جفا میگذری

در حسرت یاری

نیســــت یاری تا فــرا خوانــــد مــرا

یا ازایـــــــن دریا بــــــرون رانـــد مرا

درد،مهمان نیست صاحبخانه اســت

هــــمچو شمـــــعی میفروزاند مـرا

لحـــــظه ای آسوده از غم نیـستـم

کـــــو نـــــگاری؟ تابـخود خواند مرا

غمـــــگنانه روزها را شـــــب کنـم

نیـــــست بارانی که پوشــــاند مرا

گـــــفت راه عـــــشق راه آخراست

غــــم فـــقط، از خویش مــیداند مرا

ســــــوختن تنـــــها ره آزادی اسـت

از زمـــــین بر عـــرش مــــیــراند مرا

مـــــــن نمیــــــسوزم زدرد خویشتن

درد یـــــاران میـــگدازانــــــد مـــــرا

یار نه، هرکس که انسان نام اوست

تـــــف براین آتـــش که خشکاند مرا

هــــرکسی آمـــد دلم را زخـــــم زد

زخمـــــها ،دیــگر نتــــرساند مــــــرا

چون "رســـــــا" آبــشخور غمها مجو

تا ابد آتــــــش به جـــــان ماند  مـــرا

آرزوی پرواز

آینه گردیده هـــم آوار مـــن

سوزِ دلم گشته کنون سازِ من

کاش که دستـــم به مثل بال بود

تاکه شـــود باعــــث پـــــروازمــن                                                                   

ناله های رنگین

مــی گریزم این زمـان از ســــایه ام

دردســــر باشد، همه سرمایـه ام

لحـــظه لحظه رنگ رنگست دردها

می نشیند بر رُخم چون گردها

آفتابم گمشده در پشت اَبر

ناصحان گویند علاجش کن به صبر

گو صبــوری تا به کــی؟ دلخون شدم

در صبـــــوری اُسوه ی مجنــــون شدم

گفــــت دیر آید ولـــی آید درســـــت

زیر پای مــــن علفراران بـــه رُست

زاریم دیگــــــر نمـــی آید به کار

کار،دیگر نیست گشته کار زار

با که بدکردم؟ شــدم اینجا اسیر

دردها کوه و، خوشیـــها ســیرسیر

دســـت برهــردل زدم فـــریاد شــــد

آرزوهــــــای هـــــمه بر بــاد شــــد

این چه رسمی بود ،کی بنیاد کرد؟

نیســــت دادی، آسمان بیداد کرد

داده ام دل را به دریا ،وارهم

عقل بگذارم بگویم ابلهم

نوشدارویت "رسا" تریاک هست

روز خوشبختی به زیر خاک هــست

خوش خیال .بی خیال

کویر و هامون

سوختم مادر

من شـــدم بازیچه یک خواســــتن

آخر یک خواستـــن شــــد ساختن

ســــــوختم مادر چه حاصـــل زآمدن

خود شـــــدی از غم فروزانــتر چومن

رفـــــــت بـرباد فـــــــنا آمــــــال تــو

ایــــــن عجوزه دیــــده صدها مثـل تو

دین ودل دادی سرِ سودای خویش

گرگ را دیدی، گرفتی جای میش

دامـنــــت شــد جــایگاه تـوله گـــــرگ

دردها با تـــــوله ات میــــــشد بـــزرگ

من همان دردم چه سان باشم خموش؟

هـــــمچو قلــیانی، درونم پر ز جـــــوش

لیــــــــک از فریاد بی حاصل چـه ســـود؟

ســــــرنوشــــــــم از ازل اینــــگونه بـود

گــــــــر مرا یزدان به خود وا میــــگذاشت

بر هـبا میدادمـــــش این نـــوع کاشـــــت

کــــفر گر این اســــت ،پـــس من کافرم

چون"رســـــا" از دیــن و از دل بگــــــذرم