پشتم بشکست

 

لــــــــــب بستم و ناله هم نکردم

 

من شـــــــــکوه ز بیــــــــش و کم نکردم

 

صـــــــدبار گذاشـــــــــــت روی دوشــــــــــــم

 

پــــــــــشتم بشـــــــــــــــــکست و خـــــــــم نکردم

 

مرثیه خوان

 

تا  ابد هـــــم نَفست مـــــــی مانم

 

من هــــــمان بنده ی  در فـــــرمانم

 

ســــــرخوشم زین همه بی سامانی

 

وه که ایـــــن عشــــــق بشد درمانم

 

نکـــنـــم قصـــــــد رهائی زیـــن  بند

 

که نه مســـــــتم . که ز بد مـــستانم

 

نیـــــــستم درپـــــــی رســـوائی تو

 

مـــــی گـــــــدازم بــه ابد خنـــــــدانم

 

عشـــــــق اینســـت که سوزد زدرون

 

من بــــــراین درد بود ایمـــــــانــــــم

 

آتـــــــشم  راه به جــــــــائی نبـــــرد

 

این چنـــبن است که ســــــوزد جانم

 

تا نفــــــس در دل مـــــــن مــوج زند

 

چون "رســــــا" مرثیه بــر خودخوانم

 

همه هستی من

 

تو ز آئینه نخواه که ترا بنماید

 

دل مارا بنگر که تمامی رُخت چون خورشید

 

خبر آرد از نور ، همچو مهتاب که شب

 

اَندرو رنگ همی می بازد

 

چون نگاهی که همه سرّ نهان فاش کند

 

یا چواشکی که ترا باخبر از راز کند

 

یاچو فریاد که اوجش به خداوند رسد

 

یاچو پائی که عیان لرزه براندام زند

 

یاچو دردی که عیان پیش خود و بیگانه

 

دل ما را بنگر ، که رُخت را بینی

 

دل مارا بنگر تاکه خبر دارشوی

 

سایه توست ،

 

همه هستی من

 

گیتی رسائی

 

جام جهان

ســــــلام بر همه آنان که با جُوی مستند

 

به پای دار نشـــــــستند و عهد نشکستند

 

سلام بر هــــــمه آنان که دیده بگـــشودند

 

ز ابر و باد بریــــــدند و خاک بــــــــستودند

 

سلــــــام به همه آنان که بــــــی شکایتها

 

ســـــــرای دل بســــــپردند بر اســـــارتها

 

ســــــلام برهمه آنان که مــــست دیدارند

 

زخود رهــــــا چو درخــتی که بی برو بارند

 

ســـــلام بر هــــــمه آنان که داغ دل دارند

 

به راه حـــــــق که رســــــیدند برسر دارند

 

ســــــلام برهمــه آنان که دل به غم دادند

 

زشــــــــام تا به نهایــــــت ،زدیده غـم بارند

 

ســــــــلام بر هـــــــمه آنان که طالب نورند

 

زعالمـــــــی بگسستند و بسته ی هـــورند

 

ســلام بر همه آنان"رســـــــا" که بیـــدارند

 

هزار جام جهــــــان را به جان خـــــریدارند

 

 

هم زبانی

 

من زکار خویشـــــتن گه گاه حیرت می کنم

 

گوئیا زین عشق احساس حماقت می کــنم

 

با چنــــان بگذشته ای تا واپسینها بی سبب

 

هـــــرزمان با صد زبان آن را حکــایت می کنم

 

مــــــن زتوسیرم نه از بگذشته ام ازحال خویش

 

بعــــــداز آن نامردمی گفتــــم رهایت می کنم

 

دیــــــده بودی بانگاهت بی خـــودم؟ حالا ببین

 

پیــــش تو پنهان چرا؟ از خود شکایت می کنم

 

دل نهادن پیـــــش بی دل ابلهی باشــد. کنون

 

از نهادن دل بــه تو خود را شـــــماتت می کنم

 

من رهــــــایم همچو باران یا رهایم هــمچو باد

 

هرچه را بگذشته چون یادی کتابت مـــی کنم

 

همــــــدلی باکس نیاید هــم زبانی بهتر است

 

بازبان نــــــي بادلم مجنـــــون خطابت مـی کنم

 

هم زبانی کن"رســـــــا" فارغ شو از دلــــدادگی

 

من چنین کـــــردم کنون احـــساس لذت می کنم

 

 

پرسوخته

 

در دل هـــــــوسم هســــــت به رویا برسم

 

با پــــــای برهنــــــــه تا ثــــــــریا برســــــم

 

منـــــــگر تو مـــــــرا چنانکه مـــــی پنداری

 

دوراز هـــــمگان به شـــــــهد و مــینا برسم

 

حســــــرت شده دیدنم هـــــــوای ملـــکوت

 

باهر نفـــــــسی به عــــــرش اعلی برسم

 

دیوانگیـــــــم ببین که درین حـــــــال و هـوا

 

با حــــــــور و پــــــــــری به آرزوها برســـــم

 

درخــــــــویش فرو  شــــــــدم از انـــظار  نهان

 

ز امــــــروز گــــــذر کنم به فــــــــردا برســم

 

درخـــــــواب و خیال عمــــــربی مایه گذشت

 

پرســــوخته شد "رســـــــا" به غـــوغا برسم

 

حاصل عشق

 

هنوز حسرت دیدار توست در دل من

 

زخاک کوی تو گویا سرشته شد گِل من

 

هزار طعــــــنه اگر می زنــــــــی ســـــــزاوارم

 

ولی خوشم که چنین عشق هست حـــــــاصل من

یوسف مصری

 

آنکس که دلی دارد و دلدار ندارد

 

وآنکس که غمی دارد و غمخوار ندارد

 

گلدان قشنگیست پراز خاک دریغا

 

چون یوسف مصریست که بازار ندارد

 

گرچه میدانم

 

با امید آنکه از تو بگذرم

 

رفتم و دلدار دیگر یافتم

 

گرچه میگویند او همرنگ توست

 

گرچه میگویند هم بالای توست

 

گرچه میگویند زیبا مثل توست

 

گرچه میگویند درسیمین بری همتای توست

 

گرچه میگویند مثل تو خرامان میرود

 

گرچه میگویند از پیر و جوان دل میبرد

 

گرچه میگویند درمان دل غمدیده است

 

گرچه میگویند همزادی چنین نادیده است

 

لیک من دل رابه تو بسپرده ام

 

پس نمی گیرم دل افسرده ام

 

گرچه میدانم دل از من برده ای

 

بر کس دیگر دلت بسپرده ای

 

من ندارم اختیار خویشتن

 

تا ابد دل بسته ام

 

بر من بخنـــــــــــد

 

بی خبران

 

مـــــادلشـــدگان از آسمان دگریم

 

دلداده و دل نــــــهاده و خون جــــــگریم

 

آتـــــــش زده بر هـــــــستی ما دســـت قضا

 

از خویـــــــشتن خویــــــش و جهان بــــــی خبریم

 

سرای تنهائی

 

ای کاش جهان سرای تنهائی بود

 

هرکس به سرای خویش سر را می سود

 

غمهای ترا نهاده ام بر غم خویش

 

بر بار غم تو هم ،غم من افزود

 

چون بودن ما نهایتش غم خواریست

 

دریای غم است این جهان ما چون دود

 

تا کس نشود مست نیاید به جهان

 

چون کشتی بشکسته نشستیم به رود

 

آه است هرآنچه زو نفس یاد کنیم

 

نابود در این جهان بهین است زبود

 

گویا نبود بهر تو فریاد رسی

 

درفکرسرای باش برای بهبود

 

هیچ است "رسا" حاصل عمری بودن

 

خوش آنکه نیامد از عدم تا به وجود

 

فصل سرما

 

ســـــــرمای دلم زفصل ســــــرما بیش است

 

هــــــرروز خراب تر ز روز پیــــــش اســــــــت

 

گــــــــویند که بگـــــــــذرد ولیکــــــــن آخــــر

 

کو نـــــــوش ؟ هرآنچه دیده ام من نیش است

 

 

 

ندارم حسرتی

 

گذشتم من ازین دنیا خدایا

 

حقیقت گمشده در خواب و رویا

 

مرا اینگونه سر درگم تو کردی

 

فرو افتاده پای خم تو کردی

 

مرا سوزد غم هر غصه داری

 

بدوشم میکشم از غصه باری

 

مرا دور فلک فرسوده کرده

 

اگر مرگم دهد آسوده کرده

 

رهایم کن زغمها سوختم من

 

زناشکری دگر لب دوختم من

 

ندارم حسرتی جز مردن خویش

 

چنان کردی که خود برخود زنم نیش

 

"رسا" یم راضیم برهرچه گوئی

 

مرا آن به که فرمانش تو گوئی

 

لباس غم

 

لباس ِ غـــم به تن ما عجب نما دارد

 

هـــــــزار بوته و گل از غم شما دارد

 

چه لذتیست درین گل ستان بیازاری؟

 

چرا ؟  که هر پَرِ گل درجــهان خدا دارد

 

تو از آنِ منی

 

دلی دارم که جایت خوش در آنجاست

 

تو در جان منی اِشکال اینجاست

 

نمی خواهم رها گردم ازین رنج

 

تو از آن ِ منی ، ناگفته پیداست

 

رنگ بزن به روی من

رنگ بزن به روی من ، تا که زخود رها شوم

 

ني دگر عاشقی کنم ،پاک زخودجدا شوم

 

پای به کوی من منه، زانکه زخویش رفته ام

 

خفته دگر صدای من ، باش که بی صداشوم

 

ناله ی نی

 

ناله ی نی نالـــــــه ی امروز نیست

 

حســـــــرت ما حـسرت دیروز نیست

 

دردهــــــــای ما ز درد دل گذشـــــت

 

کوه غم شد پیـــــش روی ما نشست

 

نیـــــــست آرامش ز دنیا خــــسته ایم

 

چـــشم خود برلــطف یزدان بسته ایم

 

دســــــــت ما کـــــوتاه و خرما بر فراز

 

درد مــــــی آید بـــــــــه روی درد باز

 

ازکــــــجا تـــــــا ناکجــــــا آواره ایـــم

 

دل کجا بینــــــی؟ که ســـنگ خاره ایم

 

بـــــــررخ خود می نـــــــشانیم رنگ را

 

رنگ نــــــــي .صد گـــــونه ی نیرنگ را

 

چون مـــــــسافر رهــــروی این خانه ایم

 

بعـــــــد چندی هــــــمچو یک افسانه ایم

 

گـــــــو به نی درد"رســــا" درد تو نیست

 

ناله ام هـــــــمرنگ و هم درد تو نیــست

 

 

 

شهره شده

 

شـــــــــرح دلدادگیم شهره شده

 

اینهمـــــــه والگیم شهره شــده

 

نیست جزشهره شدن حاصل من

 

وصف دیــــــوانگیم شهره شده

 

رفت از خــــــاطر من رنگ هوس

 

شـــــــرم وآزادگیم شهــره شده

 

آســــــمانم هـــمه تاریک و سیاه

 

بودن و زندگــــــیم شهــــره شده

 

زار و گــــــریان اگرم مــــــی بینی

 

راز پروانگــــــیم شــــــهره شــده

 

درد را باکه تـــوان گفت و نسوخت؟

 

نقــــش فرزانـــــگیم شهره شده

 

کاش می شد که فرامــــوش کنم

 

وه که درماندگــیـــــم شهره شده

 

کوله باریست که بردوش "رسا"ست

 

داد آوارگیـــــــم شــــــهره شـــده

گیتی رسائی

 

می شناسم گوئیا

 

رنــــــگها را می شـــــــــناسم گــــــــــوئــــــــیا

 

سرخی رنگم زشـــرم دیدنست

 

زردی رنگم زهجران و غم است

 

دردهــــــــا را می شــــــــــــــناسم گــــــــوئیا

 

دردِسر  از اشک دریا گونه است

 

درددل ای وای صدها گونه است

 

زهــــــــرها را می شنـــــــــاسم گـــــــــوئـیا

 

زهر عقرب تیر مژگان تو بود

 

زهر ماران پیچ زلفان تو بود

 

عـــــاشـــــــــقان را می شـــــناسم گـــوئــیا

 

درد لیلی درد مجنون درد یار

 

غصه ها و دردهاشان بی شمار

 

 مــن "رســــــــا " را می شــــنـاسم  گـــــــــوئــیا

 

خویشتن گم کرده اندر سایه ها

 

کی شود از غصه و از غم رها؟

 

شراب عشق

 

شراب عشق چون در ساغرم رفت

 

تمام هستی و سرمستی ام رفت

 

چه سودی بردم از این سرخوشیها؟

 

نه تنها دل ، تمام هستی ام رفت

 

آوای دل

 

نخـــــورم گول هــــــوسهای دلم

 

نشــــــوم خام ز ســـــــودای دلم

 

ننشــــــانم هـــــوس عــشق گلی

 

نکـــــــنم گــــــــوش به آوای دلــم

 

 

 

 

 

 

 

چشم براه

 

 لحــظه ها را نازنینم من به یادت  مـــــی سپارم

 

خویشـــــــتن را دست رویا  و خیالت می ســپارم

 

گـــــــــرمــــم و،  آتــــــش به جانم بــــــی قرارم

 

گه  دل بشکسته ام را من به  دستت می سپارم

 

یادچشـمان سیـــــــاهت لحــــظه ای ترکم نکرده

 

هـــــــــرزمان هرلحظه را بر یاد چشـــمت می سپارم

 

رنگ مـــــی بازد رُخم یاد نـــــگاهت وای برمــــــن

 

رنگ و روی صـــــــــورتم را مـن به یادت می سپارم

 

یاد آن روزی  که بودی یکــــــــه تازجســـم و جانم

 

لیک اکنون خاطــــــراتــــت را بجــــــایت می سپارم

 

گرنشان خـــواهی زعشـــــقم سینه ام باید شکافی

 

مــــن تمــــام هســـــتی ام را بر نگاهت می سپارم

 

گرچه ار عمرم نمانده لحظه ای یامـــــــاه و ســــالی

 

این فروغ نیـــــــمه جان را مـــــن به پایت می سپارم

 

کی بیابی چـون "رســــــا" را؟خودنمی دانی عزیزم

 

تا که باشم  من  به دنیا چشم به راهــت می سپارم

 

چیست؟؟؟

 

هنرت چیست ؟ بجز سوختن پیرو جوان

 

اثرت چیست ؟ بجز آتش بی نام و نشان

 

ثمرت چیست ؟ بجز رشته ی باریک خیال

 

گوهرت چیست؟ بجز خاطر پررنج و زیان

 

شررت چیست؟ بجز یاد شب تنهائی

 

نظرت چیست ؟ بجز دیدن اشک دگران

سحرت چیست ؟ بجز آخرِ شام مستی

 

خطرت چیست؟ بجز ریختن خون کسان

 

سمرت چیست؟ بجز بردن دل از من وما

 

سفرت چیست؟ بجز سینه ی لب دوختگان

 

قمرت چیست ؟ بجز دیدن شبهای سیاه

 

خبرت  چیست ؟ بجز جان "رسا" را نالان

 

 

 

 

 

لب باز مکن

 

لب باز مکن که دل فرو میریزد

 

ازدیده بجای اشک خون میریزد

 

گربسته بود لبت کس آگه نشود

 

چون باز شود شرر از آن میریزد

 

کاش می شد .

 

کی شود دردی دوا؟ تارنگ برروی منست؟

 

رنگ ني ،خون دلست رنگی که برروی منست

 

تاابد میــــــسوزم از سوزِ جدائی ،درد عشق

 

کاش می شدتا بشویم هرچه برروی منست

 

مده آزارم

 

دلداده اگر توئی . چرا من زارم؟

 

آزرده اگر تـــــــوئی چـــرا من خوارم

 

افســــــوس که آتشم ولی سرد و خموش

 

پیـــــــــش هـــــمـــگان مــــــده چنـــــیـــن آزارم

 

داغ سینه

 

زسوز عشق چه حاصل اگر نسوزاند

 

زداغ سینه چه حاصل اگر نجوشاند

 

زاشک وآه وصبوری وناله وزاری

 

بهین تراست اگر ریشه ات بپوساند

 

گیتی رسائی

 

 

لذت جانانه

 

اسیری لذتی جانانه دارد

 

چنیـــــن لذت فقــــط پروانه دارد

 

اگر عــــــشقیست در ایثـــارجان است

 

چنــــــین ســـــــودا فـــــــقط دیــــوانه دارد

 

دل سرما زده

 

سرد است هوا ،اسیـــــــر ســــــرمای دلم

 

عمریســــت درایــــــن هوا گرفــتار دلم

 

کوهمنفسی ؟همه بفکر دل خویش

 

اما منِ سرما زده ، بیمار دلم

 

هوست نیست

 

آفـــــرین بر تو که بردیم ز یاد

 

خاطــــــــرات من و احــــــوال مـــرا

 

می گریزی زمن افسوس که نیـــــــست

 

 هوســــــت تاکه بپرسی توگهی حــــــال مرا

 

 

 

مادرم رفت

 

چنـــــد سالیســـت مادرم مرده

 

خون دل خــورده ، بار مـــــا برده

 

درد خـــود گفت .گوش مـا کر بود

 

همــــچو دروازه گـوش ما کـــر بود

 

دل جــــــوان بود و ما جـــوان بودیم

 

او چــــــو دریا عمــــــیق و ما رودیم

 

لحـــــــن بد،کارِبد، نــمــــــایش بـــد

 

سیـــــــنه اش بود پیـــش طوفان سد

 

لـــــب فرو بســته بود و خون می خورد

 

من نفــــــهمیدم او چــــه سان میمرد

 

ذره ذره چــــــو شمـــــــع مــی افروخت

 

خنـــده بر لب ولی دلش می ســـــوخت

 

تـــــــــا زمانــــی که بــــــود در بَرِ مـــــــا

 

دردهایـــــــش نهــــــــان و نـــــــــا پیــدا

 

رفــــــت چون باد و بــــــــا صبا پیــــوست

 

حال دانـــــــم که از غـــــــم مــــا رَست

 

حال دانم چـــــه ها به گوشــــــم گـفت

 

ازهـــــــزاران یکی به لــــــب ننهــــــفت

 

حال دانم چه ســـــان دلش می سوخت

 

سوز در دل نهــــــفت و لب می دوخت

 

حـــــــال دانم چگـــونه سر میکــــــــرد

 

باغم و درد شـــــــب ســـــحر می کرد

 

حال دانـــــم یکــــــی ز صـــــــدهایش

 

مــــــی زدم بوســـــــه کاش برپــــایش

 

بـــــــــود نوری که زود پـــــــایان یـــــافت

 

از بَرِ مــــــــا به بیکـــــــــرانها تافــــــــت

 

ای دریـــــغا"رســــــــا" کنــــون دانــــــی

 

که پـــــــرید از قفــــــس بـــــه آســــــانی

 

لیـــــــک درمـــــانــــــــده ام ز کـــــــــردارم

 

مـــــــــــــــــادرم رفــــــــت و من گرفتـــارم

 

زندگی( کلاف پرپیچ)

 

آســــــمان پیــــــــش زندگی هیــــــچ است

 

زندگــــــی چـــــــون کلاف پر پیـــــــچ اســـــت

 

زنـــــــدگـــــــی نــــــام صـــــد  هــــــــزاران درد

 

زنــــــدگـــــــی داغ گـــــــرم و آهـــــــی ســـرد

 

زندگـــــی نیـــــست جزســـــــراب و خـــــــــیال

 

هـــــــــــمچو مرغـــــــــــی اســــــــیر با صد بال

 

زنـــــدگی عشـــــق نیســــــــــــت اجبار اســت

 

دســــــــــــت و پا بســـــته .جان گرفـــــتار است

 

زنــــــــــــــــدگــی آتـــــــــــــش درون ســــوز است

 

چــــــــــــون هــــــــــــــلاهل چوشهد لب سوز است

 

زندگی را"رســــــــــــــــــــا" زغم آمـــــــــــــــــــــوخت

 

زین ســــــــــــــــــبب تاب به ناکجـــــــــــــاها ســـوخت