سرگرانی های ما

 

عشــق تو مارا هوس بود و جوانیهای ما

 

دلبــــریهای تو بود و ، سرگرانی های ما

 

شدگلستان جهان پائیز و دلهاسردشد

 

نیستم اکنون و گم گشته نشانیهای ما

 

گیتی رسائی

رسم این جهان

 

اسیر دســـت باد و تیشه هستم

 

ز رسم این جهان اندیشه هستم

 

پــــــرو بالم فراخ و دیده پـــــــر نور

 

چو شیری پای بست بیشه هستم

 

گیتی رسائی

دل بستن

عشــــق یعنی که به جان پیـــوستن

 

هرچه بودســــــت از آن بگـــسستن

 

درکــــــــــــف دســــت فشردن آتش

 

رفتن از خویـــــش و نهان دل بستن

 

گیتی رسائی

 

خانه خراب

 

با نگاهی شده ام خانه خراب

 

چو حبابم که فرو رفته به آب

 

آسمانی شدم و ، رفته زیاد

 

شده ام هم سخن باده ناب

 

گیتی رسائی

همدم

 

عمری هوس دیدن رویت به سرم بود

 

آتش به دلم همدم من چشم ترم  بود

 

دیدم که نظر باهمه کس غیر منت بود

 

این بود همان تیر کــــــه کُنج جگرم بود

 

گیتی رسائی

ساز ناکوک

 

ساز ناکوک بزن ، ســوز من ،از عشق تو نیست

 

دل اگر میرود از دســـت من ، از عشق تو نیست

 

این بود حســـــــرتم ای دوســـــت نبینم رویـــت

 

رنگ اگر می پرد از روی من ، از عشق تو نیست

 

گیتی رسائی

درد دارم

 

درد دارم کین چنیــــن دنبال درمان میروم

 

سوز دارم کین چنین افتان و خیزان میروم

 

رشتـــــه هابر گـــردنم دارم ز جــور روزگار

 

زخم دارم کین چنین با آه و افغان میروم

 

گیتی رسائی

گفتی بگذر

 

آتش به دلم زدی و گقتی ، بگذر

 

چون بخت بدم شدی و گفتی، بگذر

 

گشتی تو تمام حسرتم از بودن

 

دردم همه اینست که گفتی، بگذر

 

گیتی رسائی

آن روز بهاری

 

وای از آن روز زیبای بهار

 

باز بود آن پنجره خورشید وار

 

وای بر چشمت نگاهم اوفتاد

 

چون شراری داغ برجانم نهاد

 

گرم شد گویا تمام جان من

 

رفت از دستم دگر فرمان من

 

مست گشتم مست آن برق نگاه

 

در شب تاریک دل، تابید ماه

 

برلبت آمد شنیدم نام من

 

بود آن لحظه جهان برکام من

 

گرچه بگذشتست زآن دم سالها

 

من شنیدم نام خود را بارها

 

دلخوشم من با خیال آن زمان

 

کی توانم کرد حالم را بیان؟

 

نیمه شبها با صدایت زنده ام

 

تو خدائی می کنی ، من بنده ام

 

وای بر حالت "رسا" دیوانه ای؟

 

نیست دیگر خانه و ،کاشانه ای

 

گیتی رسائی

سر به سرم نگذارید

 

سر به سر درد شدم ، سربه سرم نگذارید

 

شهره ی شهر شدم ، سربه سرم نگذارید

 

شده ام آتش و بر سینه ی مجنون زده ام

 

بی دوا درد شدم ، سر به سرم نگذارید

 

نیست دیگر هوسم ماندن درروی زمین

 

من زجان سیر شدم ، سربه سرم نگذارید

 

ناامیدم دگر از مرحمت و لطف همه

 

بسکه آزرده شدم ، سربه سرم نگذارید

 

داغها هست به تن از غم بی همنفسی

 

مُرده ی بی کفنم ، سربه سرم نگذارید

 

هرکه دیدست مرا شاکرلطف ازلیست

 

من چنین حال شدم ، سربه سرم نگذارید

 

سرو دستار ندارم .نه خمارم .مستم

 

ساکن دیر شدم ، سربه سرم نگذارید

 

تا"رسا" هست زحال دلش عبرت گیرید

 

من چنین غرق شدم ، سربه سرم نگذارید

 

گیتی رسائی

دلی خوش ندیدم

 

نپرسیدی چرا از خود بــــــریدم

 

دلی خوش در همه عالم ندیدم

 

همه درد است بود و حاصل ما

 

فقط این را زبیش و کم شنیدم

به غزلها گفتم

 

داســـــــتان غم دلـــدادگیم را به غـــــزلها گفتم

 

تو نبودی که ببینــــــــی ، که به شبــــــــها گفتم

 

گاه باخنــــــــــــده و گــه گریه و گاهـــی با بغض

 

گاه در جــــــــمع و گهی با دل تـنــــــــها گفــتم

 

می شـــــــــــنیدم که به جام دگران مــی ریزی

 

با دل ســـــــــــــــوخته این درد به لبـــــها گفتم

 

دوری از مــــــــــــــن ولی افسوس .توجانم هستی

 

بیهــــــــــــــــده ناله ازین بیــــــــــش زکمها گفتم

 

من اسیـــــــــــــــــــــرم نه بدست دل توبردل خویش

 

آن درخـــــــــــــــــتم که غمم را به تـــــــــبرها گفتم

 

داستــــــــــــــــان غمم این بود هـــــــــــــمین بودولی

 

نیـــــــــــست گوش شنوا،ناله به کـــــــــــــرها گفتم

 

لب زلب بازکـــــــــــــــــــــــــنم دم زدنم فریاداســــت

 

جای دیوار" رســــــــــــــــــا" درد به  به درها گفــــتم

 

دل مَرد نیست

 

وای بر من در دلم جز درد نیــست

 

صد هزاران درد ، یک همدرد نیست

 

هرغمــــی آمد به دل ســـــربار  شد

 

درشکستن پشت غم ، دل مَرد نیست

 

گیتی رسائی

ای دوست

مــــگو با من جهان زیباست ای دوست

 

که بس خوبست پا برجاست ای دوست

 

ندیدم مـــــــن دمی لذت دریـــــــن دهر

 

سراسر غم پر از سوداست  ای دوست

 

              گیتی رسائی

 

دردهست و دوا نیست

 

هــزاران درد هـــــــست و یک دوا نیســـــت

 

خداوندا چــــــنین بــــودن روا نــــــیست

 

دلی دادی پـــــر از خونابــــه ی درد

 

دمی جانم زدرد و غم جدا نیست

 

گـیــــتی رســــــــائــــــــی

 

 

ریشه به جانم تو کرده ای

 

آمد دلم هوای تو از سر بدر کند

 

یاباخیال روی تو زینجا سفر کند

 

بیهوده بود ریشه به جانم تو کرده ای

 

باید که با خیال تو عمری به سر کند

 

گیتی رسائی

 

 

دل کندن آسان نیست

 

چــــــرا دل کندن آسان نیست ، یارب؟

 

به دردم هیــــــچ درمان نیست، یارب

 

چرا در آسمــــــــان عاشــــــقی ها؟

 

پر از ابر اســــــت باران نیست یارب؟

 

گیتی رسائی

اینکه دل نیست

 

دنـــــیای غم است اینکه ، دل نیــــست

 

آتش به تن است اینـــــکه ، دل نیــست

 

ما را به جهان نمونه کرده

 

چون مترسک زمونه کرده

 

هــــــــــرلحظه به رنگ و روزوحـــــالیست

 

پرمهــــــــرگهی زعشق خالــــــــــــیست

 

گه مهرکندزحـدبرون بیــــش

 

گه مارشودبه جان زندنیش

 

آتــــــــــش بزند گهــی به ریــــــــــــــشه

 

گه سنــــــــگ شود زند به شــــــــــیشه

 

گه تار کنــــد شبـــــانه روزم

 

گه نور شود به شام و روزم

 

دیریـــــــــست که مــــــن بـــــریدم از دل

 

خیــــــــــــری به جهان نــــــــــدیــدم از دل

 

آسوده "رسا" ازو نباشی

 

تا هست رها ازو نباشی

 

گیتی رسائی

 

 

درد دل ماست

هــــــر فغان میشنوی ، حال دل ماست به تو

 

سخن ماســـــت و یا درد دل ماســـــــت به تو

 

گرچه دانم اثرش نیست ولی دل تنـــگ اسـت

 

راست گفتند که از ماست که برماســــت به تو

 

گیتی رسائی

 

نمی پرسم

 

نـــــــمی پرســـــــــــم کـــــــجا بردی دلم را؟

 

چـــــــرا ایــــن گـــــونه آزردی دلـــــم را؟

 

خــــــــودم دیوانگـــــی کردم .چه پرسم؟

 

تو بــــــــشکستی مرا و، مـــــــــن دلم را

 

گیتی رسائی

گل و شبنم

زار می زد شبــــــی گلی در بـــاغ

 

که خزان می رسد چه چـــــاره کنم؟

 

شبنــــــمی بوسه زد بـــه رخسارش

 

گفــــــت بر مـــــن نگر اشاره کنم

 

هــــــرچه کوته شــود زمان وصال

 

لـــــذتش را هـــــــزار باره کـــــنم

 

عاشــــــقی هست لحـــظه ای و دمی

 

عاشــــــقی را چنیـــــــن نظاره کنم

 

عشـــــــق گـــــــر آسمــــان نمـی تابد

 

مــــــن دلم را، پرازســـــــتاره کــــنم

 

هــــردمــــــی عاشقی کـــــنی هنر است

 

به خـــــــــزان من دلـــــــم بهاره کـــنم

 

شبنـــــــمم تابـــه صــــــبح نابـــــــــودم

 

صـــــــورت عــــــشق را نگاره کـــنم

 

کاش می شد "رســــــــــا" چنین باشد

 

همچو شـــــــبنم زغم کنــــاره کــــــــنم

 

گیتی رسائی

داغکی بردل نهاد

 

هرکه آمد ، داغکی بر دل نهاد

 

سوز خود گفت و غمی بر دل نهاد

 

سوختم در خویش و پنهان کرده ام

 

کاش می شد مرهمی بر دل نهاد

 

گیتی رسائی

                  

بی قرارم

 

بــــــی قرارم درین قــــــــرار آباد

 

بـــــــی گناهــــم درین گنــاه آبـاد

 

کس نداند که درد من از چیــست؟

 

بی نـــــــشانم درین نشــــــان آباد

 

لب فرو بــــــسته ام دلم پــــرخون

 

بــــــی نصیبم درین نصــــیب آباد

 

رویــم همچون زراست از زردی

 

بس خـــــــرابم درین خــراب آباد

 

می گدازد دلم ،تنـــــم سرد اســت

 

هوشــــــیارم درین شــــــراب آباد

 

خستـــــــه گـــشتم زبس فغان کردم

 

بــــــی فغانم درین فـــــغان آبــــــاد

 

تک درخــــــتم به باغ غم رســـــته

 

بــــــــی نگارم دریـــــــن نــگار آباد

 

بهتـــــــر آنســــــت لـــــب فرو بندم

 

بــــــــی صدا به دریــــــن صــــدا آباد

 

کاش می شد "رســـــــا" که گم گــــردد

 

چـــــــون غباری دریـــــــن غبــــار آباد

 

گیتی رسائی

کوتاست دست ما

گفتی که میروم ، چکنم؟ راه چاره چیست؟

 

دوریــــــست کار زمانه، بــــــهانه نیــــست

 

دستـــــان ماست کوته و خرماســت برنخیل

 

آزرده دل شدی تو، ندانم که کار کـــــــیست

 

میکنم با دل غمدیده ستیز

راست بود اینکه زتو بُبریدم

 

غیر تلخی زتو کی من دیدم ؟

 

غم تو بود نهان در دل من

 

آخرش هیچ نشد حاصل من

 

همچو آتش تومراسوزاندی

 

بر رُخَم عکس غمت بنشاندی

 

هرچه گفتند مرا نشنیدم

 

به ره ورسم ِ وفا خندیدم

 

حالیا نیست مرا راه گریز

 

میکنم با دل غمدیده ستیز

 

حاصلم چیست؟فقط بشکستن

 

باخس و خاربه جان پیوستن

 

ای "رسا" نیست دگرراه امید

 

اندرین راه کسی خیر ندید

 

 

 

مسافرم

 

مسافرم بخدا در سفر ز خویشتنم

 

ببین زمن که چه ماندست بغیر پیرهنم

 

هزار درد مــــــرا بود و نــــیست همدردی

 

چه زخمــــــها که بخوردســـــــت بر ســـرو بدنم 

 

 

عاشقی کردن

نشیــــــــــــــــب نیــــــــست ، فراز است عاشـــقی کردن

 

که گـــــــــــــــــرم گشته دل من زعاشــقی کردن

 

زبـــــعد زندگیم ،مرگ آخـــــــــــــر کار است

 

دلیل بودنم اینست ، عاشقی کردن

به یاد گذشته

اگــــــر گشتــــــی رها از بنــــد غمها

 

مکـــــــن یادی دگر از بیش و کم ها

 

بیادت هــــــست دوران گذشــــته؟

 

چــــه ها دیدی و گفتی سرنوشته؟

 

نـــــبودی لحـــظه ای فارغ زاندوه

 

دلـــــت از بار غمها بود چون کوه؟

 

هـــزاران رنگ دیدی نیش خوردی

 

چنان خوردی که خود از یاد بردی

 

نبـــودی فکر خود ،بردی خودازیاد

 

بدادی بهــــــترینها را تـــــــــو برباد

 

جــــــوانی رفت با صـد گونه نیرنگ

 

امان از آســــــمان و آنــــــهــمه رنگ

 

زمان رفـــــت و طرب رفــــت و جوانی

 

تــــــو ماندی و غـــــم و ســوز نهانی

 

دلـــــم بگرفت دیگــر نیســـــت یاری

 

"رســـــــــا" ارزش نـــدارد آه و زاری

 

 

 

آفرین بر تو

 

من ز خود رفتم که در تو گم شوم

 

گشتم و گشتم که تا مردم شوم

 

آفــــــرین برتو مرا کـــــردی چنین

 

ذره ذره کـــــم شدم تا خَم شوم

 

کاش می شد؟؟

 

رفته بودم با غمت درد دلم درمان کنم

 

درکنار سینه سوزان، درد خود پنهان کنم

 

باز دیدم خاطـــــراتت می گدازد سینه را

 

کاش می شد درد را با مرگ خود جبران کنم

 

 

نقاب رنگ رنگ

 
ماجرای ما ببین نقل محافل گشته است

 

این سزای هرکسی باشد که غافل گشته است

 

تا به کـــــــــی باید کـــشــــــــم برزخ نقــاب رنگ رنگ؟

 

تا بگویم مردمــــــــــان، دیـــــــــوانه عاقل گـــــــشته است

 

نشان من

 

آسوده بزی ، چونکه دگر نیست توانم

 

لب بسته فرو مانده به گِل نیست فغانم

 

در آتش سوزنده ی خود دست فشانم

 

بیهوده تر از بیهوده ، این است نشانم

 

تالاب اشک

شــــــب ز هجرت به فلک ناله و فریاد رســــــد

 

دردآید به سراغم، شـــــــب بـــــــی خواب رسد

 

نیســـــــت دیگر هــــوسی تا بدهم بردل خویش

 

نـــــــور اگر هست مــــــرا ،کام به مهتاب رسد

 

زنـــــــده ام در هوس دیدن یک لــــــحظه رُخَت

 

شـــــــاید از کوه خبر ،از دل بــــــی تاب رسد

 

هــــــرچه فریاد بود از غـــــــــم تو در دل من

 

همــــچو اشکی شود آن قطره ،به تالاب رسد

 

عاقبـــــــت میرسد آن روز که گیرم ره خـویش

 

هرخطر هســـــت ازین دیده ی ناباب رســـد

 

من گذشتم زجهانی چه کنم چاره کجاســـت؟

 

آنچه درد اســـــت به دلسوخته ی ناب رسد

 

آتش افروخت همه سوز خود از سوز"رســـا"

 

اینهــــــمه نور ازین گوهــــــر شب تاب رسد

 

نمی دانم چرا

 

چـــــرا راز مــــــرا نشـــــــــــــــنیـــده داری؟

 

به بـــــــــــــــارم باز ســــــــــــرباری گذاری؟

 

نمی دانم چــــــــــــــــرا باور نـــــــــــداری؟

 

گســـــــــستن بهتر از ایــــن پـایــــــــداری

 

نمی دانم چـــــــــــرا با مـــــــن به جنگی؟

 

من از مومـــــــــم ،ولی تـــــــو تکه سنگی

 

نمــــــــــی دانم کی این بازی تمام است؟

 

که ایــــــــن بازی به بدنامـــی بنام اســـت

 

نمـــــــی دانم چـــــــــــــرا گم کرده راهی؟

 

ازآن ترســـــــــــــم که اُفتی در تـــــباهی

 

مـــن آگاهـــــــم به دردم چـــــــــاره دارم

 

کــــــــــــه می دانم کــــجا ره می سپارم

 

ولـــــــــــی تو ره بــه کــــــــــوره راه داری

 

نمی دانم کــــــــــــــجا ره مـــی سپاری؟

 

چه حاصل بـــــــــــرده ای زین کجرویها؟

 

"رســــــــــــا" بسیار دیـــده زین کژیها

 

سیاه بخت

 

نگاشتـــم به خدا من هزار صفحه درد

 

ز سیـــنه ام به درآمد هزار ناله سرد

 

ولی نبردم ازین ناله های خودسودی

 

سیاه بختــــی من را سفید ، ناله نکرد

 

 

نیست چاره

 

به جای دل چه گذارم که کار دل بکند؟

 

چه آتشی به فشانم که کار دل بکند؟

 

لبت شراب بنوشد ، دل آتشم بزند

 

که نیست چاره ،مگر مرگ .کار دل بکند

 

اسرار گردون

از این دردی که دارم لولِ لولم 

 

ولی از بخت خوابیده ملولم

 

چه بخت است اینکه بیداری ندارد؟

 

شراب کهنه هوشیاری ندارد

 

من آن مستم که از مستی سیاهم

 

زهستی مانده نوری در نگاهم

 

خرابم بی گناهم چون حبابی

 

بجای شهد خوردم تلخ آبی

 

خورانیدند برمن . نی سرخویش

 

چه گویم؟ هرکسی داند کم و بیش

 

چو یکدم زندگانی میرود پیش

 

غمی ناخوانده برجانم زند نیش

 

ولی باآنکه از غم مستِ مستم

 

تو گوئی خوشدلم از اینکه هستم

 

نمیدانی"رسا" اسرار گردون

 

زفهم توست این اسرار بیرون