دیریست ندیدست دلم

ا

از جان ودلم جز تن بیمار نمانده

دیگر به دلم حسرت دیدار نمانده

دیریست ندیدست دلم شادی و شوقی

در هر دو جهان کس چو منی ،زار نمانده

بریدم از دل

زخم خورده روزگار

زخمم تو زدی ، به یادداری؟

آتش به تنم ، زبی قراری.

خواهم که زتو نشاط گیرم

هرچند زمانه کرده پیرم

دیوانه نبودم و تو کردی

آتشکده ام زدرد کردی

اکنون توببین چه خوارو زارم

جز مرگ هوس به سر ندارم

کشتی تو مرا زقبلِ مردن

این بود تمام حاصل من

ایکاش دوباره جان بگیرم

هر چند که برده ای اسیرم

بیچاره تر از "رسا" کجا هست؟

جز مرگ چه راه دیگری هست؟

رویای شبانه

شبانگه با تو بودن به ز روز است

که شــب آئینه دارِ سینه سوز است

چـــــو سرمستــــــان کنارم مینشینی

چنـــــان ماهـــــی که در روی زمیــنی

ز یادم میـــــرود رنـــــج و غــــــم  و درد

رُخــــــم گلـگون بـــــجای چهـــــره ای زرد

طپشهای دلم آید به گوشم

زسر تا پا، تـــــو گوئی در خروشم

نخـــــوردم می ولی مست و غزلـخوان

خوشم از عطــر وبوی و روی جــــــانــــان

گـــــره کــــــن هر دو دستت را به مــــــویم

تــــــو ساقــــــــی باش و    منــهم چون صـبویم

بیا اما شبانگه ، به ز روز است

تن ســــردم ببین آتش فروز است

درون دیــــــده ام بنـــــــشین زمــانی

کـــــه دانـــم قدر ایـــــن رویا تــــــو دانی

چـــــه رویای قشــــــنگی دارم امـــــشب

خـــــداونــــدا نـــــــگــردان روز ،  امـــــــشب

"رسا" باشد شبانگه شادمانه

خیالــــش هست حسی عاشقانه

زندگی هزار پیچ

آ

آتـــش زده ای بــه جــــسـم و جـــــانـــم

از پــــــوســت زده بــه استــــخـوانــم

ســـوزیست کـه سینــه سوز گشته

داغـــیست که دل فــروز گشــته

افتـــاده چـنان بـه تــار و پـودم

کآتــش زدهء بــــدونِ دودم

دیــدنـدکه طاقتم نمانــده

برچشم تَرَم شررنشانده

ایـــن درد زنــد بــــه جان مــــــن چنــــگ

بر چـــــهرهء من نـــــمانده اســت رنگ

استـــــــاد شدم به سینــــه سوزی

اینـــــست نــــشان خـود فروزی

من ســـوخته ام بهمرهِ هیچ

در زندگی هزار در پیچ

زیــنروست "رســـا" زدرد داغی

از تـــــو نــــگرفـــته او ســـراغی

زندان تو

داغ سینه

در آرزوی پرواز

پرواز نشانهء رهائیست

در پهنهء آسمان ،خدائیست

افسوس .بشر که پَر ندارد

اینهم ز مشیت الهیست

گویند اگر که گربه پَرداشت

گنجشک دگر نه تخم بگذاشت

پس وای به حال و روزِ دنیا

انسان اگر این توان به بَر داشت

بی پَر تو ببین چه روزگاریست

هرجا نگری .چه کار زاریست

گر دستِ کسی رسد به دستی

بی تاب کند. اگر قراریست

اکنون تو ببین جهان چه سان است

فریادِ همه بر آسمان است

گویا که زدست حق به در رفت

الله ز بنده در فغان است

بین خودمان بماند این راز

پَر داشت اگربشر.چنان باز

شاید به زمین نبود بسته

بی ساز بخواند. هزار آواز

گر هست هزار درد از ماست

خوش گفته "ز ماست هرچه بر ماست"

بیهوده "رسا" سخن نکن ساز

چون خواستِ اوست . بهترینهاست

کار هر شب من

دردهای نا گفته

دریاب دلم، که رفتم از دست

ایکاش که میشد از خودم رَست

دیوانــگیم ببین چــه غوغــــاست

گوینــــــد که لایق تماشــــــاســت

آری دل مــــــن دلی حــــزین اســـت

انـــــگار  کــــه تحــــــفهء زمیـن اســــت

کَردَست مرا چنان هوائی

یاد نـــگهی و ســـــوز آهی

دردل نبــــــود هـــــــوای ماندن

زهـــــر است زخون ،به دل چکاندن

خوشــــــبخت هــــــــرآنـــکه نامده رفت

بخــــــشید هــــــزار هشت ،به یک هـــفت

ماسودچه برده ایم زین دهر؟

جــــز درد نبـــرده ایم ما بَهـــــر

خواهـــــــم که اگر بگویم ایــن درد

صـــــد بـــــاغِ بهــــــار میــــــشـود زرد

بهـــــتر کـــــه ســـــخن نـــــگفته مـــــاند

ایـــــــن دردِ"رســــــا"بــــه سینـــــــه مــــــاند

این زندگیست؟؟؟؟

نگهبان گل

رنگها را میکنم در هم گلستانش کنم

در مــــــیان ابرهای خیس پنهانش کنم

زیر باران می نشینم تا شـــــوم رنگین کمان

آفتـــاب دیـــــده ام را هــــم نگهبانـــش کـــــنم

نشتر غم

مگو باکس که در چشمم چه خواندی

به قلبم نـــــشتر غم را نشــــاندی

نپرسیدی چرا  اینگونه داغم؟

بجای آب ، آتش مینشاندی

مگو باکس دلم دیوانه ات بود

چو شمعی بود در کاشانه ات بود

دلش را برده بودی او هنوزم

چو خاکی ساکن کوی و درت بود

مگو باکس چه رازی بین ما بود

چو میگفتی هرآنچه باورم بود

ولی اکنون ببین این جا چه حالم

همه دیدند جام آخرم بودا

مگو باکس که دلدارم نبودی

کنارم بودی و یار م نبودی

تمام هستی ام شد خاک پایت

تو مرهم بر دل زارم نبودی

مگو باکس چها بامن نکردی

دلم را بردی و باور نکردی

"رسا " را این چنین آواره کردی

زدی آتش ولی پروا نکردی

در بند و اسیر

لباس عشق

لباس عشق را پوشاند برمن

کــه تا آتش زنــــد بر خرمــــن من

کـه تـــــا امروز میـــــسوزم ز ســــورش

چنــــــان کز ســـــــر بـــــــسوزم تا به دامــن

جوانی و آرزوی پرواز

چراتلخ است ایام جوانی؟

بـه کامش نیست گویا زندگانی؟

هوس دارد جــوان بـسیار بــسیار

ولیـــــــکن بسته دستانـــش به دستار

بــــخواهـد هـــــرچـــــــه باشد درکــــــنارش

زمـــــــستـــــان و   خــــزان باشـــــد بهــــــارش

به پیشش خاک باشد دُّر غلطان

بــــتابد در شبَش خورشـــــید تابان

نباشـــــــد پیــــــش رویش هیچ سّدی

نــــــداند. هــــــــرچــــــه داردمرز و حّدی

طلـــــــبکار اســـــــت از بیــــــجان و جانـدار

همــــــه مســــــــتند تنــــــها اوست هوشـدار

هدفهایش بلند و شاعرانه

تــــمام کارهایـــــش جاهلانه

چـــــنان مست غرور وخودستائی

که گوشـــــش نشــــــنود دیگر صدائی

چنین گر شــــــد ، جوانـــــــی رفته از دست

بجــــــایش حــــــسرت بگذشــــــته بنشـست

نبـــــاشـــد رســــــم شــــــوخـــــی در زمــــــانه

جوانیها "رسا" باشد نشانه

بهای جان

دلم را پاک کرده او هوائی

به جانم میزند نیشِ جدائی

شدم پابندومیسوزم بپایش

دهم جـــانم اگر دارد بهائی

اسیر بندم

تا کـــــی به تو من نــــــیاز دارم؟؟

تـــــا پیـــــش خــــدا نـــــماز دارم

جانم شــــــدی و به دل نشستی

در بــــــر زخ این و آن ببـــــــستی

هـــــرکس که بدیده ام نظــر کرد

تیـــــری شـــــدو از رخُت گذر کرد

گـــــشتم چو اســـیر و بندهء تو

بــــودم به قفـــــس پرندهء تـــو

بـــــــودی تــــو اگر دَمــی بَرِ من 

مــــــن بنده بُدَم تو رهــــــبر من

دیــــــدند هــــــمه اسیـــر بندم

پابستــــــه و دســــــت در کمندم

مجــــــنون شده ام هـــــوس ندارم

پا  از قفــــــسم بـــــرون گـــــذارم

در چــــشم "رســــــا" تو یک جهانی

هـــــر چنـــــد که قدر او ندانــــــی

تمنای بوسه

غم روز جدائی

جانباز

غم و ماتم

آتش پرست

چرب زبان

نشان یار

بگو تا کی؟؟؟

بگو تاکی مدارا  باتو؟ تاکی؟

درین رویا بسوزم بی تو ،تاکی؟

بگو، من تاقیامت پایدارم

هوای دوریت در سر ندارم

بگو تاکی لبم را بسته دارم؟

ازین غم من روانی خسته دارم

بگو این ناتوانیها مرا کُشت

غم بی همزبانیها مرا کُشت

بگو تاکی کنم شب زنده داری؟

کجا جویم کمی امیدواری؟

بگو مجنونتر از اینم تو خواهی؟

چرا اینگونه از جانم تو کاهی

نگو بامن "رسا" دلخسته ای تو

به یار دیگری دل بسته ای تو

سر یاری نداری....؟

سر یاری نداری نازنینم

به من کاری نداری نازنینم

نه آزارم دهی نی مهربانی

گلی خاری نداری نازنینم

گلی اما بلای جسم و جانی

مرا دیوانه کردی ،خود ندانی

مرا سوزانده ای باور نداری

درین عاشق کشی آخر نداری

دلم را بردی و غمخانه کردی

شدی گل ،خانه ام گلخانه کردی

نمی پرسی نه از حالم نه روزم

ندیدی در غمت ،چون می فروزم

شدی مهتاب و تابیدی به شامم

چوشهد تلخ پرشد از تو کامم

چرا باید کنم با تو صبوری؟

تو که هرلحظه داری قصد دوری

"رسا"را کُشت این بود و نبودت

که من سودی نبردم از وجودت

درد دل با شمع

بگفتــــــم راز دل با شمـــــع ســـــوزان

ندانستم که خود میــــــسوزم این سان

زســـــوزم گفـــتگو کردم زمانی

که او میـــــسوخت پیدا و نهانی

ولی از ســـــــوز من چون شعله افروخــت

نه در ســـر گوئیا پا تا به ســـــر سوخــت

دلـــم آتش گرفت زین هم نوائی

وز آن آتـــــش نمی آمد صدائی

پشیـــمان گـــــــشتم از همدردی شمـــع

وفــــاداری نــــــدیده بــــودم از شــــــمع

که او میسوزد و لب بــسته دارد

به جمع عاشقان دل بسته دارد

ولی مــــــــن طاقتـــــم را دادم از دســــت

مرا باشــــــمع هــــرگز نیــــــست نســبت

کنون چون شمع می باید صبوری

بدســــت خویش باید کَند گــوری

ببیـــــــن او راکه از هســــتی شود دور

نمیـــــــگردد به کار خویــــــش مــغروز

میان جمع، او سوزانترین است

درین بازیّ مرگ او اولین است

"رســــــا" ســــوزد ز رسم این زمــــــانه

شــــــوی گر شـــــــمع گردی جـــاودانه

دلبر من ساحر است

میــــــکنم صدها شکایت گوش دلـــــــدارم کر اســــت

ییش من چون زهــــرتلخ و پیـــــش یاران شکّـــــراست

نیــــــست دل را راه بــــــادل، بس غلط فـــــرموده اند

من دلـــــــم با اوست   ،اما او دلـــــش با دیگر اسـت

مـــــــیروم هر جا نباشــــد،خون دل در دیـــــده است

شــــــهد در کامــم چو زهر و بر لبانــــــم جوهر است

در خــــــیالش، نیستم ، اما مـــــکانش در دل اســت

سینه ام آتـــــش فشان اززخم و خونیـــــن پیکر است

خـــــورده ام زخمی که میــسوزد تـــــمام جان مــــن

هـــــــرکه منعم میـکند.گویم که او نـُــــقل تر اســت

خـــــــواب از چشمم ربـــــــوده ،روزهم خورشـــید را

ای خــــــلایق رحم برمـــــن، دلبر من ســــاحر است

چونـــــــکه می بیند مرا صد عشـــــوه در کارم کنــد

 باهمــــــه عاشق کشی ها بر سر من افسر است

درکنــــــارم می نــــــشیند میـــــکند افــــــسونگری

لیک پیــــــش دیـــــگران یا ساقی و یا ساغر اســت

بانـــــگاهی آتشــــــم را گرم و ســـــوزان میکـــــند

گوئـــــیا اصلا مسلمان نیـــــست او یک کافر اسـت

میبـــــــرد دل را  نمی گوید که این بیـــچاره کیست؟

پیـــــش من او ســـرد و   پیش این و آن او دلبراست

وای بر حالــت "رســــــا" تاکی گرفـــــتتار دلـــــــی؟

تاکه داری این چنـــــین حالی،نباشی بهتر است

شراب کوثر

تاوان عشق

چرا شبها به یادت دل فروزد؟

چو تابد روز او آرام سوزد؟

چرا باید چنین دیوانه باشم؟

تو باشی قصه من افسانه باشم؟

چرا باشی تو شادی ، من ترانه

بخوانم تغمه های غمگنانه

چرا در حسرتت باشم شب و روز

توچون گل من شوم شمع شب افروز؟

ترا بینم ولی لب رابدوزم؟

زهجرت تا شب محشر بسوزم؟

چرا این درد پایانی ندارد؟

چراظلم تو تاوانی ندارد؟

چرا آتش به جان من زند چنگ؟

تو با دلدادگان داری سر جنگ؟

چنین نامردمی کی بر تو آموخت؟

که شد صد شعله جان عاشقان سوخت؟

چرا باکس سر یاری نداری؟

شرابی تلخ در پیمانه داری؟

از آن روزی که دادم دل بدستت

شدم کافر به چشم می پرستت

زکویم رفت رنگ شادمانی

خدا داند . توهم ایکاش دانی

"رسا" نالد از این غم تا قیامت

که شیر مادرت باشد حرامت

شب و درد

به شـــب درد گفتن چـــــه آسـان بــــود

چــــــو شــد روز انســـان هراسان بــود

که شــــب نیست چشـمی گــرفتار ما

نـــــه یاریـــــست مشـــــتاق دیدار ما

سکـــــوت است حاکم دراین تیره گی

مـــــرا خواب کــــی میشود چیره گی

به شـــب دور باشــــی ز دوزو کلک

خودت خادم خویش .یاکه ملک

کســـــی نیــــست گویــد بخـــــور یا بخواب

نـــــــدارد کــــــســی انتـــــــظار جـــــواب

بـــه شـــب دل توانی که گیری به دست

بـگوئــی هرآنچه که در سینه هست

نترسی زگوش حسودان پست

خــــوری صـــــدپیاله . شوی مستِ مست

اگـــــر روز دارد یــکی هــــــور  و کَـــــب

هـــزارا ن ستــــــاره فـــــروزد به شب

یکــــــی مـــــیزند چـشمک و میپرد

یکی پـــــردهء عشق را می دَرَد

ندارد توان روز دیدن سما

چـــــــو خورشــــید باشد. روی در خقا

ولی آســــــمانِ شب اینگونه نیست

غمـــــی در نـهانخانه سیــنه نیست

رهـــــائی رها هــــــمچو باد صــبا

نه تنها "رسا" هست درشب رها

ادامه نوشته

همنشین خلوتم

کــــــی نـــــشیــــــند دردِدل بــــــــر صــــــورتم

همـــــــنشـــینم گـــــــشــته او در خـــلـــــوم

مـــــیزند آتــــــش به جــــــانم گاهــــــــــگاه

آنچـــــنان کــــــــزسینــــه آید ســــــوز و آه

زهـــــــر را چـــــون نوشــــــدارو خـــورده ام

دردهـــــــا را  روی  شـــــانه بــــــــــــرده ام

کـــو تــــــوانی تـــاکه بـــگـــریزم زخویــــش؟

هـــــمدلـــــم را هــــــم روانــــم کرد ریــش

ایــــن دل پـــــــژمرده حبــــس سیــــنه شد

بود سنـــــــگی اینـــــزمان آئیــــــنه شـــــد

تابکــــــی باید عــــــــذاب و درد دیــــــــد

میوهء تـــــــلخ از درخـــــــت درد چــــید؟

تا بکـــــــی باید "رســــــا "نالیـــد و گفت؟

جای دیده اشـــــک ما در سیــــنه خفت

ادامه نوشته

زخم خورده

عطر ترا بفشاندم

بخویش پرداخته ایم

بازی روزگار

بهار و خزان زندگی

ترا خبر نیست چرا؟

از نالـــــه من ترا خــــبر نیـــــست چــرا؟

بــــــردیده ات از غمـــــم اثر نیست چرا؟

بـــــی تابی من تـــــرا نمی ســـوزاند؟

از کــــــوچه دل ترا گذر نیــــست چـــرا؟

گفـــــتند که در غمت شدم باده پرست

از خـــــوردن مــــی مرا ثـمر نیست چرا

؟

دلبــــــستگیم به تو فزون از حد اســت

با اینــــــهمه از تو یک نظر نیــست چرا؟

گفتـــــم که دلت به حیــله ای نرم کنم

ای وای که حـــــیله کارگر نیـــست چرا؟

از دیـــــده و دل نمیـــــروی در عجــبم

چون آتـــــشم و به تو شرر نیست جرا؟

ایــــکاش کمـــــی زدردم آگـــه بودی

ســـــودا  زده ام ترا ضـــرر نیست چرا؟

تاکــی بنشیــنم منِ حــــسرت زده زار؟

در شام سیاه من قمر نیــــــست چرا؟

پروانـــــــه صفت در آتشت سوخته ام

بر ایـــن تـــــنهء پیر تبر نیـــــست چرا؟

گویند "رســــا" زناله ات کو ثــــــمری؟

زین عشق بغیر شور وشر نیست چرا

در بدر عشق

در باز شدو عیان شدی در نظرم

همچون پریان جای گرفتی به بَرم

در سینه دلم چو مرغکی زار تپید

میگفت زدی شعله زپا تا به سرم

بردیدهء من نشست تیرِ نگهت

انگار که سوخت از نگاهت جگرم

آن لحظه نبود باورم در همه عمر

هر چند که شام بود، بودی قمرم

افسوس سخن به سینهء من خشکید

هرچند چو طوطی به لبم بُد شکرم

دیدند همه در آتشت آب شدم

گویا که به پیش تو نبودی .اثرم

شیرین چو عسل بودی و زیبا چو پری

از اینهمه مانده پیش من چشم تَرم

ایکاش توان بود که فریاد زنم

چون آه به لب رسید لب شد سِپَرَم

کو تاب مرا که بگذرم از این راه

مستی دو چشم تو در آورد پدرم

بیچاره"رسا" که حاصلش هیچ شده

زان روز به شهر عشق من در بدرم

oخوش خیال

انگشت نما

یاد تو هست

در چنــــین حالی ، فقط یاد تو هـــست

در کنــارم ، مونــــسم، یاد تو هــست

وای اگـر برخیـزد اینهم از بَرَم

آشکارا و نـهان، یاد تو هست

دلبــــــــریهایت دلـــــم در سیــنه کُشت

لــــذتــــم از دلــــبری، یاد تـو هــــست

می نشیند یادِ تو در پیش رو

آنکه میسوزدمرا ، یادتو هست

هــــرچه می بینم رُخ و سیمای توست

آنچه میخواهــــم ، مرا یـاد تو هــــست

درکجا یابی چنین دلبسته ای؟

کز زمین وآسمان، یادتو هست

لـــذت دیـــــــــدار تــو جـــــانِ منــست

جانشیــــنش پیش مـــن یادِ تو هـــست

میگذارم سر به بالین نیمه شب

تاسحرگه همدمم، یاد تو هست

هـرکجــــــا هســـــتی تو ،رویـــــای مـــــنی

خــــــواب یــا بیــــــداریم، یاد تــــو هــــــست

کی توانـــم تا که بگریزم زخویش؟

خویشتن چون بنگرم یادتو هست

تا" رســـــــا" باشد تو باشــــــی همدمــش

هـــــــست از خود بی خـــبر ، یاد تو هست

کتمان عشق

وفا طلب نکردم

به خدا به جر تو یاری ز خدا طلب نکردم

تو زحال ِ من چه دانی ؟ که وفا طلب نکردم

تو بهر کــــجاکه رفتــــــی بخیال با تو بــودم

منِ بینــــوا زدردِتو، دوا طــــلب نکردم                                                                                              

ســــر باز

،

تمنای ِ یادِ تو

سربسر گشــتم تمنا ، تاکه در یادم نشستی

یادم آمدداستانِ عشق و حال و شور ِمستی

کی،کجا هستی که یکدم هرگزاز یادم نرفتی؟

وای برمن ،وای برمن ،وای ازین آتش پرستی

تا به کی باید بسورم، تا به کی باید بـسازم؟

ترسم از روزی که اُفتم،زین بلندینها به پستی

شور عشق وآرزوها ، دامن از دستم کشیده

وای از روزیکه پرسم نازنینم . تو که هستی؟

پیر شد جسم و روانم. خاطراتت مانده برجـا

یاددارم لحظهءآخر چه سان ازمن گسستی

گرچه بیرون شد"رسا" تا جام آخر، ای دریغا

جانِ شیرینم گرفتی،جام نوشینم شکستی

انگار عشق

ســــرودم  عشـــــــق، انــکارش تـــــو  کــــردی

تــــنِ ســـــردم  که، تبــــــدارش  تـــــو کـردی

نبــــــودم  اهــــــل عــــشق و  عاشــــقیـها

مــــــرا دل بـــــود، بیــــمارش تـــو کــردی

تمـــــام عشـــــق را  از  مــن گــــرفتی

دل دیـــــوانه را  زارش تــو کــــردی

اَمـــان از اینهــــــمه نامـردمــیها

چنیـــن آشــفته بازارش تو کردی

"رسا" سوزد نباشد باور کس

درین ماتم گرفتارش توکردی

دنیای وهم و خیال

ســـرابی بود ، دریای خـیالم

من آن بازیـچهء وهم وخیالم

تمـــام زندگـی بودم به رویا

سپـردم ره به دنیـای خیالم

چه باید کرد؟

دریغـت آمد حتـــی از نگاهی

لبی خندان،قراری،گاهگاهی

چه باید کرد؟ تادر چشمت آیم

سفر کـردم به دنیای تـــباهی